Ik blaas de kaarsjes uit en wens

Voor deze column gaan we even terug de tijd in, naar het jaar 2013. Omringd door mijn familie blaas ik 16 kaarsjes uit. Terwijl de mensen om mij heen lachen en gezellig praten doe ik mijn wens. Ik blaas 16 kaarsjes uit en wens dat ik de 17 niet ga halen.
Voor veel mensen staat hun 16e verjaardag in het teken van een groot feest, 16 betekent dat je bijna volwassen bent, maar nog niet helemaal. Mijn 16e verjaardag stond voor mij in het teken van het diepe gat waar ik vanaf toen nog sneller viel. Mijn 16e verjaardag zal mij altijd herinneren aan de depressie die vanaf toen steeds meer mijn dagelijks leven begon te beheersen. Het mooie is dat niemand dit ooit heeft geweten, niemand heeft ooit geweten dat ik die wens heb gedaan, tot nu. Er zijn wel mensen die mijn strijd met depressie hebben meegemaakt, maar niemand heeft het hele gevecht gezien. Ik heb lange tijd gedaan alsof het prima ging, het kleine beetje energie dat de depressie niet van me stal gebruikte ik om een masker op te zetten, een masker met een glimlach. Mensen geloofde het, tot ik een paar weken voor mijn 17e verjaardag een poging deed om een einde aan mijn leven te maken, een poging deed om mijn wens te vervullen.
Mijn 17e verjaardag stond daardoor in het teken van overleven, van vechten tegen iets waar ik zo aan gewend was. Mijn 17e verjaardag was het begin van een gevecht dat ik de rest van mijn leven zal vechten, want ik geloof niet dat het ooit helemaal weg zal gaan. Ik geloof niet dat het uiteindelijk verdwijnt, maar ik geloof wel dat ik mee kan leren leven.
Ik geloof ook dat er een groot verschil zit tussen overleven en leven. Jarenlang heb ik overleefd, van dag tot dag, van uur tot uur. Dat is geen leven. Leven is voor mij niet meer de dagen hoeven af te tellen, oprecht te kunnen genieten van de dingen. Leven is voor mij zoveel meer dan gewoon te overleven.
Iets anders dat ik geloof is dat depressie nog een heel negatief stigma heeft, ik schaam me er nog steeds voor. Dat moet veranderen, ik begin daarmee door het schrijven en publiceren van deze column. Waarom zou ik me schamen over iets waar ik zelf niks aan kon doen? Waarom zou ik me schamen over iets dat mij heeft gemaakt tot de persoon die ik vandaag ben? Ik weet het antwoord hier natuurlijk wel op, omdat mensen zeggen dat het iets is waar je je voor zou moeten schamen. Omdat andere mensen het idee hebben dat ze zich ervoor moeten schamen. Daar ben ik klaar mee, met deze column wil ik jullie laten zien dat het niets iets is waar je je voor moet schamen, het is iets waar je mee moet leven en dat mogen anderen best weten. Ik hoop dat deze column jullie inspireert om eerlijk te zijn over iets, maakt niet uit wat, waar je je altijd voor hebt geschaamd.

Op mijn 16e verjaardag blies ik de kaarsjes uit en wenste ik dat ik de 17 niet zou halen, morgen wordt ik 19.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen