Veiligheid in een onveilige tijd

In mijn vorige column schreef ik over heimwee naar het mooie Frankrijk. 1 van de vele dingen die ik daar heb gedaan is het schrijven van de column waarmee ik uiteindelijk ben uitgekozen tot columnist en deze column wil ik toch wel graag met jullie delen

VEILIGHEID IN EEN ONVEILIGE TIJD

Met tranen in mijn ogen keek ik met mijn ouders naar de beelden van de aanslag in Nice, afgelopen augustus. We zagen hoe het land waar we allemaal zoveel van houden opnieuw werd geraakt door een terroristische aanval. In gedachten huilde ik mee met dit prachtige land. Intussen stond boven mijn koffer open, klaar om ingepakt te worden voor 6 weken in dit prachtige, huilende land.
Toen ik enkele dagen later bij mijn oma op bezoek ging om nog 1 keer met haar te lunchen in haar oude huisje vertelde ze me hoe eng ze het vond dat ik naar Frankrijk ging. Hoe eng ze het vond dat ik door Parijs zou reizen met de metro. Ik stelde haar gerust, zei haar dat ik niet bang was en dat ik goed op zou letten. En op dat moment meende ik het ook echt. Het viel me vanaf het begin op hoeveel beveiliging er overal was en op dat moment gaf mij dat een veilig gevoel. En in Parijs zelf had ik het te druk met het meeslepen van mijn gigantische koffer door de smalle metro poortjes om bang te zijn. Onderweg ben ik ook geen enkele keer bang geweest voor een aanslag of een ongeluk. En zelfs toen ik eenmaal op de plaats van bestemming was was ik nog niet bang. Maar enkele dagen geleden was er toch een gebeurtenis waardoor ik eigenlijk voor het eerst weer dacht aan mogelijk gevaar.
Ik was op de fiets naar het stadje gegaan om daar aan de rivier de Loire te lunchen en in de supermarkt mijn wekelijkse boodschappen te halen. Toen ik de trappen naar het kerkje beklom waar ik elke week even een momentje helemaal voor mij vindt viel het me opeens dat er wel heel veel politie was in dit kleine stadje en ook bij de kerk stonden 2 politiebusjes geparkeerd. Die middag bad ik voor het eerst voor veiligheid, had ik voor het eerst een gevoel van angst. Omdat er verder niks gebeurde en ik het hier hartstikke druk heb dacht ik er eigenlijk niet meer aan, tot zondag avond.
Als een echte Française zat ik na het werk nog even een sigaretje te roken en een glas wijn te drinken met wat collega’s terwijl we het hadden over ons werk en onze plannen voor onze volgende vrije dag. Het was al donker toen we opeens in de verte een serie knallen hoorden. We sprongen allemaal gelijk op en alhoewel niemand het zei wisten we dat we allemaal hetzelfde dachten. Het was even stil voor een paar minuten en toen begon het weer. Omdat we naast de knallen niks hoorde dachten we dat het waarschijnlijk vuurwerk was, het was immers de dag voor een nationale feestdag, alhoewel we geen vuurwerk hebben gezien. We hebben het er verder niet meer over gehad, maar toch waren we allemaal even bang dat die knallen het geluid waren van een aanslag, van verdriet in plaats van geluk.

Wat lijkt het me moeilijk om te leven in een land waar je bij knallen niet meer denkt aan vreugde en blijdschap, maar aan pijn en verdriet. Wat is het hard om op te groeien in een tijd als dit. Maar ik ben niet meer bang en wil ook niet bang zijn. Want voor mij heeft Frankrijk zich deze weken ook laten zien als het land waar ik ontzettend veel van houd.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen