Lucht je Hart

Woord vooraf: deze column is niet geschreven naar een bepaald persoon/personen.

Zo vaak zie ik in ‘Lucht je Hart’ mensen voorbij komen die het moeilijk hebben, op wat voor manier dan ook. En elke keer als ik weer een berichtje lees, breekt mijn hart. Oh, ik weet wel dat dat stom klinkt. Ik ken jullie niet, right? Ik leer usernames en namen en net als ik denk dat ik weet wie bij welke username hoort, veranderd die weer. Begin ik weer opnieuw met leren. Maar dat ik jullie niet persoonlijk ken, wil nog niet zeggen dat het me niet interesseert. Er is iets wat ik tegen jullie wil zeggen en ik zal het zo goed mogelijk proberen te verwoorden.

Het is niet erg.
Zo, dat was het. Het is niet erg. En ik bedoel het niet in de zin van: ‘Oh, waar je doorheen gaat, is niet belangrijk. Stel je niet aan.’ Het is wel belangrijk. Maar het is niet erg. Het is niet erg om af en toe compleet in te storten. Jezelf in slaap te huilen. Het niet meer te zien zitten. Ik dacht vroeger dat het erg was, soms denk ik dat nog steeds. Dan voelde ik me een enorme zwakkeling omdat ik niet zo makkelijk omga met dingen zoals de rest van de wereld dat lijkt te doen. Ik had (en heb) een drang naar perfectie en juist daarom ga ik altijd de fout in. Waarom staat een ander op met perfect haar ’s ochtends terwijl ik een uur bezig ben om mijn vogelnest te temmen? Waarom lijkt een ander altijd massa’s vrienden te hebben en twijfel ik na 16 jaar nog altijd of mijn beste vriendin me wel echt aardig vind? Waarom lijkt iemand fluitend door het leven te lopen en zie ik hindernissen op de meest vlakke wegen? Het heeft me een hele tijd gekost -en ik ben er nog altijd niet helemaal uit- om in te zien dat het normaal is. Dat ik het leven af en toe een enorme opgave vind, maakt me geen zwakkeling. In tegendeel; ik denk dat het me sterker heeft gemaakt.

Net zoals dat het jou sterk maakt. Voor iedereen die het moeilijk heeft, die soms het gevoel heeft dat ze er niets toe doen in de wereld: dat doe je wel. Het voelt misschien niet zo maar je bent er en je bent belangrijk. Je ziet het misschien zelf nog niet en je hoeft het ook niet altijd te zien want zoals ik al zei; soms stort je gewoon in. Soms lijken de nachten lang en eng en weet je niet hoe je er doorheen moet komen. Soms voel je je alleen en in de steek gelaten. Soms wil je de spiegel kapot slaan omdat je jezelf niet mooi genoeg vind. Soms baal je zo erg omdat je lichaam iets doet wat je niet wilt, wil je gewoon normaal zijn. Maar er is geen definitie van ‘normaal.’ Volgens het woordenboek wil het zeggen: ‘Volgens de regel.’ Regels hebben uitzonderingen. Regels zijn er om gebroken te worden. Fuck regels.

Denk niet in mislukkingen, denk in mogelijkheden. Jammer dat je die toets niet hebt gehaald, maar misschien rock je de herkansing wel. Misschien heb je momenteel geen werk maar kom je op een uitzendbureau wel de liefde van je leven tegen. Misschien lopen je vrienden weg van je maar hé, daar komen betere voor in de plaats. En als je dagen hebt dat je niet positief kan denken, dan maakt het niet uit. Je hoeft niet altijd sterk te zijn en een keer onderuit gaan is niet erg. Blijven liggen is niet erg, sterker nog, blijf liggen tot je denkt dat je het weer aankunt. Want dat kan je. De één na een dag, de ander na een week en weer een ander misschien na een jaar. We zijn tenslotte allemaal anders. Sterk zijn begint met weten wat je zwakte is.

En er is echt niets mis met jou.

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen