Een voldaan gevoel

Het is op dit moment elf uur ’s avonds en ik zit in de trein. Een uur reistijd voor de boeg. Ik hoor geroezemoes om me heen; vrienden die met elkaar praten, zakenmensen aan de telefoon… Zouden zij nu nog aan het werk zijn, spookt er door mijn hoofd, maar ik word alweer afgeleid door het volgende gesprek. In de trein hoor je de raarste dingen; meeluisteren met gesprekken vind ik dan ook een leuke bezigheid.

Na een kwartiertje verveelt al het geroezemoes me. Het boeit me niet zo dat die student schuin tegenover mij nog wel een project met Linda wil doen, of dat die zakenman van drie stoelen verderop zegt dat elk bedrijf door een soort golfbeweging gaat. Dus pak ik mijn boek erbij, of in dit geval mijn laptop, en begin te typen.

Ik ben nu officieel student. Drie weken geleden begon ook voor mij het feestje van vroeg opstaan, anderhalf uur heenreizen, half in slaap vallen in een collegezaal om vervolgens weer anderhalf uur naar huis te reizen. Vermoeiend, ja, maar o zo leuk.

Want nu ik ’s avonds in de trein zit, ben ik tevreden. Ik heb een lange dag achter de rug, maar het was wel een leuke dag. Ik heb vandaag nieuwe – helaas naar mijn mening niet zo heel interessante - dingen geleerd, ik heb met nieuwe mensen gekletst en ik heb het erg gezellig gehad met een klasgenootje. Allemaal nieuwe mensen, nieuwe vakken, nieuwe school. En dat vind ik, hoewel het hartstikke spannend is, ook best wel leuk.

Ik zit namelijk in de collegezaal en hoewel de leraar heel saai is, kan hij het ook over interessante onderwerpen hebben. Hoe saai ik de vakken op de middelbare school vond, zo leuk vind ik de vakken nu. Ja, het is meer werk en ja, er zitten ook heus saaie delen tussen waar ik lang mee bezig ben. Maar tegelijkertijd ontmoet ik nieuwe mensen, studeer ik iets wat ik echt wil. Dat is zo’n nieuwe ervaring voor mij.

En ik geniet er met volle teugen van. Ik ben moe, maar tegelijkertijd vind ik toch de energie om naar school te gaan. Om die grote rugzak – die ik toch maar heb aangeschaft, want een laptop en een hoop dikke boeken meeslepen in een handtas is écht niet te doen – weer op mijn rug te sjorren, de fiets te pakken en naar het station te gaan, wachtend op een lange dag. Ik heb energie om weer aan mijn huiswerk te beginnen als ik, een uur of zes à zeven later, eindelijk weer thuis ben. Iets wat op de middelbare school amper voorkwam; nu doe ik mijn huiswerk vrijwillig, toen deed ik het omdat ik het moest. Een groot verschil.
Waar ik de afgelopen achter ben gekomen, is dat student zijn echt leuk is, zelfs als je niet iedere week gaat stappen. Ik zou nooit meer terug willen naar de middelbare school, hier heb ik echt mijn plekje gevonden.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn, hoor. Als je om zeven uur ’s ochtends in een volle, warme trein stapt, vol met bezwete mensen, om er vervolgens achter te komen dat je geen oortjes bij je hebt en dus geen muziek kan luisteren… dan baal je, en héél even verlang je terug naar de middelbare school, die nog geen vijf minuten fietsen van je huis was. Totdat je aan het einde van de dag weer in de – meestal rustigere – trein terug zit, met een heel voldaan gevoel. Morgen weer een dag, en je kijkt er eigenlijk best naar uit.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen