Racist!

Ik ben een racist.
Dat besef sloeg een paar weken geleden in als een bom. Ik, die absoluut niets heb tegen verschillende godsdiensten. Die nooit iemand zal veroordelen op basis van afkomst of huidskleur. Ik, die iedereen accepteert ondanks wat-dan-ook, ben een racist.
Volgens het woordenboek is een racist een aanhanger van het racisme, en racisme is een theorie die “de superioriteit van een bepaalt ras verkondigt.” Dat ben ik niet.
Maar ik ben het wel.
Ik ben racistisch omdat ik vind dat Zwarte Piet, lekker zwart moet blijven. Omdat het me niets uitmaakt dat er een paar inboorlingen staan in de Carnaval Festival, of dat Monsieur Cannibale in de Efteling boven een paar kookpotten staat met een enorm ijsje in zijn hand. Ik maak me niet druk om de naam ‘negerzoenen’ want ik prop ze liever in m’n mond, met schandalige hoeveelheden tegelijk. Ik stem op de PVV, al gaan de Geert Wilders uitspraken af en toe iets te ver. En zo zijn er nog honderden redenen waarom ik een racist zou zijn. Want in mijn vriendenkring bevinden zich haast uitsluitend blanke, Nederlandse jongeren. Ik val niet op een donkere huidskleur. Ik lust geen gerechten uit de Turkse, Marrokaanse of Surinaamse keuken. De cultuur past niet bij mij. Ben ik dan nu een vreselijk mens?

Ik ben niet opgevoed met het idee dat ik superieur ben aan wie dan ook en tot op de dag van vandaag geloof ik ook niet dat ik dat ben. Sterker nog; ik zal één van de weinige zijn die oprecht onderzoek heeft gedaan naar de Islam. De Islam, zoals hij is en niet zoals hij tegenwoordig wordt afgeschilderd. Het is een prachtig geloof, hoewel ik me er niet bij zal aansluiten. Ik heb klasgenoten gehad die zichzelf bedekten en waar ik lange gesprekken mee heb gehad over hun beweegreden. Uit nieuwsgierigheid, om ze beter te begrijpen. Sterker nog, een kunstproject uit de tijd dat ik nog Art studeerde, was volledig gebaseerd op het bedekken van vrouwelijke schoonheid. Nee, mijn “racistische” kant is ontstaan toen ik in de metro zat en een Turkse jongen hoorde opscheppen over hoe geweldig Turkije was, en hoe slecht Nederland. Toen een jongen op straat naar me spuugde en me een hoer noemde, omdat ik geen hoofddoek droeg. Toen een donker meisje uit mijn klas een zwarte legging droeg, met gymschoenen en ik dat associeerde met Zwarte Piet.
‘Dat is racistisch,’ snauwde ze, ‘Het is kwetsend en je weet niet wat je zegt.’ Een uur lang heb ik geprobeerd om haar uit te leggen dat het zo niet bedoeld was. Dat ik nu eenmaal aan Zwarte Piet denk op het moment dat ik een zwarte legging zie met gymschoenen, ongeacht de huidskleur van degene die het draagt. Dat ik het associeer met plezier en mooie herinneringen.
Er zijn honderden dingen gebeurd waardoor ik mezelf nu identificeer als een racist.

Het is nooit gekomen door de aanslagen van de afgelopen tijd. Hoewel het me verafschuwt, heeft het me nooit enige angst ingeboezemd. Ik ben de Islam niet gaan haten, ik mijd geen Moslims. Ik behandel iedereen met respect en zal ze nooit veroordelen. Maar dat respect wat ik geef, krijg ik niet terug. Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik me moet schamen omdat ik geboren ben als blanke Nederlandse, die nu eenmaal waarde hecht aan Nederland en zijn tradities. En als dat hetgeen is wat mij een racist maakt, het opkomen voor vaderlandse tradities, dan is dat maar zo. Tot aan mijn dood zal ik iedereen in zijn waarde laten maar me verzetten tegen degene die een Nederlands kinderfeest verpesten. Als me dat een slecht mens maakt, dan is het maar zo.
Noem me dan maar een racist.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen