Mijn VWO-diploma of mijn rijbewijs?

Mijn ouders vroegen laatst waar ik trotser op was. Mijn vwo-diploma, of mijn rijbewijs? Ik heb het gevoel dat aardig wat mensen me uit zullen lachen als ik zeg dat ik trotser ben op mijn rijbewijs. Want, hoor ik hen al denken; het vwo is toch veel harder werken? Dat rijbewijs heb je na anderhalf jaar in de pocket, het vwo duurde zes jaar! Ja, het vwo duurde ook wel wat langer, maar voor mijn rijbewijs heb ik veel harder moeten werken – hoe stom dat ook klinkt.

Toen ik begon met rijden, had ik nog hoop. Dit kon ik wel, dacht ik. Dit zou me wel net zo makkelijk afgaan als leren voor een moeilijk proefwerk; het kost tijd om het even door te hebben, maar echt lastig is het niet. Dat was in ieder geval mijn instelling toen ik voor het eerst de auto instapte.
Nou, dat viel me toch een potje tegen. In totaal heb ik een stuk of 45 lessen gehad en vlak voor iedere les werd ik weer ontzettend zenuwachtig. Ik was onzeker en ik maakte een boel fouten. De hellingproef bijvoorbeeld, na de twintigste keer sloeg ie nog steeds af. Mijn instructrice was ook echt een topmens, ze kraakte me steeds af en had nog nooit van het fenomeen “opbouwende kritiek” gehoord.
Eindelijk begon ik de auto steeds meer onder controle te krijgen, maar ik kon echt niet overweg met mijn instructrice en ben na een les of twintig van rijschool, maar dus jammer genoeg ook van auto, veranderd. Begon het hele spelletje weer opnieuw. De auto sloeg af, ik reed over stoepjes en ik kwam soms in de berm terecht. Ondertussen stegen de spanningen en werd ik er alleen maar chagrijnig van.

Als ik op school hetzelfde zou meemaken, had ik op zo’n moment opgegeven. Het lukt niet, ik word er chagrijnig van, laat ik er maar mee stoppen. Daarmee kon ik het op school ook nog best redden. Als ik het moeilijkste gedeelte van natuurkunde niet snapte maar de rest wel, dan kon ik er nog net een voldoende uitslepen. Als het lastig werd, gaf ik op, maar dat had dan niet echt consequenties.
Helaas kwam ik erachter dat het in de auto zo niet werkt. Je kan moeilijk het gaspedaal en de rem wel bedienen, maar de koppeling overslaan omdat je het schakelen zo lastig vindt. Of voor altijd op landweggetjes rijden omdat je die drukke snelweg liever vermijdt. Dat was de grootste reden dat ik een hekel had aan autorijden.

Maar daarom was ik ook dubbel zo trots toen de examinator mij feliciteerde en zei dat ik prima gereden had. Wel bijna door rood, maar dat was een foutje en zou voortaan wel beter gaan, zei hij. Hij had me vooral niet gematst want ik kon prima rijden. Ik. Prima rijden. Wie had dat ooit gedacht?
Ik niet, namelijk, want dit was iets wat ik echt lastig vond en waar ik hard voor moest werken, terwijl ik dat harde werken helemaal niet gewend ben. Op dat moment, toen hij mijn hand schudde, voelde ik me als een klein kind in een snoepwinkel zo blij. Eindelijk heb ik eens doorgezet en het heeft ook zijn vruchten afgeworpen. Dit geeft ook zoveel meer voldoening dan het halen van mijn vwo-diploma, die ik gehaald heb zonder eens écht door te zetten. Nooit gedacht dat ik mijn rijbewijs zou halen! Dus, adios, ik ga even een stukkie rijden!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen