Creativiteit vs Sociaal zijn

Er is -denk ik- geen eenduidige reden dat ik al een tijdlang geen column heb geschreven. Sinds mijn laatste column heb ik niets interessants meer meegemaakt. Ik heb examens gehad, een weekje vrij met een dorpsfeest tussendoor, werken, en weer beginnen met studeren. Veel interessants is het dus niet echt. Normaal geef ik dan wat af op de samenleving, maar aangezien ik iedere keer zoiets doe, en ik er nu een blog voor heb, wilde ik Q eens sparen van mijn uitbarstingen. Dat is de reden dat ik vandaag een klein beetje persoonlijk ga worden.
Ik schrijf vaak, en ik heb die periodes waarin je door je dagelijkse dag heen gaat, maar alles wat in je hoofd afspeelt is een nieuw verhaal waar je mee bezig bent, en wat je oh zo graag wilt gaan uitwerken, of een oud verhaal waar je al zo’n 50K woorden inzit. Schoolwerk wordt aan de kant gelegd om te schrijven, of je blijft vaak een uur langer op omdat je nog zoveel inspiratie hebt. De dag erna kijk je je werk na en blijkt het vol spelfouten te staan omdat het zo laat was, maar dat maakt niets uit, inhoudelijk had je het op een ander moment niet beter kunnen schrijven.
En dan opeens raak je een impasse. Of ja, niet opeens. Het gaat vrij geleidelijk, ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Maar je merkt opeens dat je al een of twee weken niet meer aan je verhaal hebt geschreven. En dat nieuwe verhaal, waar je al een halve tijdlijn had uitgewerkt? Ook een impasse. Alle ideeën lijken plotsklaps dood.
Precies daar zit ik nu in. Het is moeilijk te omschrijven. Ik heb geen zin meer om te schrijven. Als ik wil schrijven, moet ik dat echt actief willen, waar eerst inspiratie al genoeg was, en zelfs dan vergaat de zin gauw, omdat ik niets weet te bedenken. En op hetzelfde moment merk ik dat mijn introverte kant een duik in de Maas maakt als ik op het werk ben. Grappen, vriendelijkheid, collegiale plagerijtjes kunnen er allemaal vanaf als ik op het werk ben, alsof het van nature over mijn lippen komt. En als ik thuis kom, praat ik de oren van het hoofd van mijn ouders over wat ik heb meegemaakt. (Ik werk hele dagen, ongeveer van een uur of 9 a 10 tot 19 a 20).
Misschien is dat wel de reden dat mijn creativiteit een duik heeft gemaakt: ik zit niet meer zoveel in mijn hoofd als ik zit als ik inspiratie heb. Dat brengt de volgende hypothese naar boven: is inspiratie een golfbeweging? Laat me dit uitleggen: ik geloof er in dat het leven als een reuzenrad is, zoals ze wel eens zeggen. De ene periode is wat beter dan de andere, en dat wisselt zich zo af. Zoals een sinus-grafiek, het ene moment is er een top, het andere moment is er een dal. Is dat ook zo met inspiratie en creativiteit? Wisselen een sociale houding en creativiteit elkaar af? Zou het kunnen?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen