Realisaties

In mijn vrije tijd ben ik naast moderator ook nog vaak te vinden op mijn oude middelbare school. Als een soort van minibijbaantje begeleid ik de leerlingen tijdens hun toetsweken. Het verdient goed en de werkzaamheden zijn miniem, maar het leukste is toch wel dat ik zo ook eens terugkom op de plek waar ik toch zes jaar van mijn leven heb doorgebracht.
Naast alle nostalgie, is het voor mij denk ik ook goed om af en toe eens terug te keren. Het laat me elke keer weer zien hoeveel na mijn eindexamen gegroeid en veranderd ben. Niet langer ben ik een onzeker, verlegene pubermeisje dat denkt dat ze het leven eigenlijk niet aankan. Nee, ik ben inmiddels zelfverzekerd en ambitieus geworden, iemand die de wereld eigenlijk wel onder controle heeft (of in ieder geval haar eigen leven). Ik ben denk ik vooral volwassen geworden. Ik ben als persoon tijdens mijn studentenleven ontzettend gegroeid als mens en dat is iets wat ik me elke keer als ik terugkom op plekken van vroeger weer realiseer.
Kort geleden vroeg mijn professor of ik voor haar iemand van een psychologenpraktijk wilde helpen met haar onderzoek. Eigenlijk wilde ik niet, maar tegen de professor kan ik helaas nog geen nee zeggen. Ze bleek me naar mijn oude therapieinstelling te hebben gestuurd.
Direct toen ik binnenkwam voelde ik me weer binnengezogen in mijn puberleven. Ik sjokte de trappen op en ging, zoals vanouds, in de wachtkamer zitten. Tegenover mij zaten mensen die mijn oude ik zouden kunnen zijn, de ik van toen ik nog afhankelijk was van de hulpdienst: ze zaten ineengedoken op de banken en staarden voor zich uit, te verlegen om mij terug te groeten. Ik voelde me inmiddels hoe zij er uitzagen: naar. Ik wilde eigenlijk alleen maar wegrennen van deze verschrikkelijk plek, eentje waar ik al zo veel moeilijke momenten had doorgemaakt.
Maar ik realiseerde me ook iets: ik kwam hier niet langer voor hulp. Ik kwam juist mijn hulp bieden aan een psycholoog die wat moeite had met haar onderzoek. Ik had hen al heel lang niet meer nodig, zij hadden mij nodig! Het was een krachtig gevoel en het nare gevoel leek eigenlijk direct te verdwijnen. Had ik weer eens voor niets zitten piekeren over mijn werk bij de instelling en had ik weer eens voor niets een rotgevoel. Ik hoefde mij niet rot te voelen. Ik kon dit best. En die stoornissen, die had ik jaren geleden al overwonnen. Geen zorgen.
In die wachtkamer realiseerde ik me weer eens hoe goed het tegenwoordig met mij gaat en dat ik, na jaren van vechten, ik daar eigenlijk ook trots op mag zijn. Ik heb het tijdens met mijn therapie en mijn puberteit nooit geloofd, maar, hoe cliché het ook klinkt: It does get better.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen