Zekerheid

Het gaat dan waarschijnlijk toch echt gebeuren, iets wat ik eigenlijk al jaren wilde gaat misschien door. Het geeft een raar gevoel, ergens jaren naartoe werken en dat het er nu bijna is. Ik moet maar eens een nieuw levensdoel gaan vinden.
Op het moment leef ik een vage zevende hemel. Ik ben gevraagd om mee te doen aan een echt onderzoeksproject, als in echte wetenschap!, en als ik het leuk vind, dan willen de professoren met me door in een promotietraject. Krankzinnig, maar fantastisch. De docenten zijn fantastisch en doen briljant onderzoek, dus daar aan meewerken is al cool. Maar ik zweef vooral omdat ze mij hebben gevraagd en niet iemand van wie ik denk dat ze veel geschikter zouden zijn dan ik.
Ik ben nooit echt heel zeker geweest over mijzelf, waarschijnlijk te wijten aan jaren van pesten en de voor mij bijkomende gevolgen. Het is wel beter geworden nu ik wat ouder ben geworden. Ik vind het niet langer jammer voor anderen dat ze met mij moeten optrekken, want ook ik ben oké en mag er zijn.
Nadat ik eindelijk eens vrienden had gevonden en zelfs het aan heb gedurfd om mensen af te wijzen die ik niet mocht, moest ik ook iets nieuws vinden om over te twijfelen; want wat zou ik zijn zonder mijn grootste hobby: piekeren. In september vond ik wat, ik werd toegelaten een onderzoeksmaster en eigenlijk vond ik het niet helemaal eerlijk dat ik was toegelaten. Voor mijn gevoel had ik mijn plaatsje te gemakkelijk geclaimd door een richting te kiezen die alles behalve populair is. Die gedachte is een beetje blijven spoken en ik kon me er heel moeilijk vanaf zetten. Iedereen leek slimmer, beter en het vooral meer te verdienen dan ik. Dat de master er alles aandoet om ons maar zoveel mogelijk te vleien hielp ook niet echt. Ik ben nog steeds heel slecht in het accepteren van complimenten, zeker als ik het idee heb dat ik ze niet verdien.
Maar toen kwam afgelopen donderdag het verzoek van een van mijn docenten om mee te werken aan een nieuw onderzoeksproject en stond mijn wereld een beetje op z’n kop. Ze hadden mij gevraagd, van alle mogelijke studenten hadden ze toch echt mij uitgekozen. Het klinkt misschien heel onzeker en kinderachtig, maar ik had het gevoel dat ik eindelijk de erkenning had gekregen waarnaar ik eigenlijk al maanden gezocht had.
Het maakt me blij en als ik geen tentamens had gehad, was ik allang leuke dingen gaan doen om het te vieren. Hoe druk ik het ook heb, dit soort fantastische dingen geven me net het beetje extra zelfvertrouwen wat ik soms nodig heb. Ik kan dit best en alles komt goed.
Ik moet nu alleen nog opzoek naar een nieuw levensdoel, tenminste als het hele promotiefeestje doorgaat, maar dat is wel het laatste waar ik over mag klagen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen