Grotemensenwereld

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en daarom was het ook opeens weer tijd voor een column. Het voelt een beetje bizar, want voor mijn gevoel is mijn vorige nog geen week oud. Ik heb een zo vol programma gehad dat ik nauwelijks tijd heb gehad voor leuke dingen en heb me bij elke vrije dag schuldig gevoeld. De boeken van de uni staren me vanaf hun plank aan en lijken haast wel te schreeuwen dat de tentamens weer voor de deur staan.
Het blok lijkt voor mijn gevoel pas net begonnen te zijn, maar eigenlijk zijn we al bijna klaar. Ik vind het op zich altijd fijn als er weer vakken afgesloten zijn en de volgende vakken beginnen. De eerste weken van een blok zijn altijd wat rustiger en dat is precies waar ik heel erg aan toe ben. Helaas is het nog niet zo ver. Nog twee papers en twee tentamens.
Het gekke is dat ik over mijn opdrachten niet heel bezorgd ben. Ik ben min of meer op tijd begonnen en ben er van overtuigd dat ik ze wel af ga krijgen. Ik zit meer na te denken over mijn tijd na de universiteit, want helaas kan ik niet voor eeuwig student blijven. Mijn afstudeerdatum komt dichter bij en dan moet ik helaas ook de grotemensenwereld in. Yuk. Ik zie mezelf absoluut nog niet als volwassene en het idee van een baan jaagt me een beetje de stuipen op het lijf. Want… wat wil ik na mijn afstuderen?
Ik heb wel wat idee, maar om nu te zeggen dat ze heel concreet zijn… Nee. Ze zijn zelfs uitermate vaag, iets wat mij en mijn mentor nogal zorgen baart. Als het aan haar had gelegen had ik in november al een keuze gemaakt. Ze heeft me wat uitstel gegeven, maar nu in maar ben ik nog niet heel veel verder.
Ik weet dat ik mijn master ontzettend cool en fantastisch vind en dat ik graag door wil met een carrière binnen de wetenschap… Maar daar houdt het wel zo’n beetje op. Ik heb helaas nog niet kunnen ontdekken in welk vakgebied ik verder wil of wat voor soort onderzoek ik wil gaan doen. Helaas wordt het wel een beetje tijd om beslissingen te nemen. Aanvragen voor promotieprogramma’s moeten snel de deur uit. Pfff.
In dit soort tijden kan ik alleen maar heel jaloers kijken naar mensen die wel weten wat ze willen. Een vriendin van mij lijkt haar hele carrière al uitgestippeld te hebben. Ze weet precies wat ze wil gaan doen en eerlijk gezegd, wil ik dat ook. (Niet haar onderwerp, want dat lijkt me vreselijk). Ik wil gewoon de zekerheid hebben dat wat ik later ga doen ook echt bij mij past. Ik wil me weer zo voelen als aan het einde van mijn bachelor, toen ik was toegelaten tot mijn master en het hele leven even mee leek te zitten.
Hopelijk doet het dat snel weer en anders… Anders moet ik ook maar eens een back-up plan gaan verzinnen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen