Onderdrukte gevoelens

Ik heb nu al zo’n 2,5 jaar last van hele erge faalangst en heb ook al een paar mensen gehad waarmee ik daar over praatte in de hoop dat ze me konden helpen. Nu heeft dat niks geholpen dus zijn mijn moeder en ik weer op zoek gegaan naar iets anders, en we kwamen uit op een vrouw van mijn school. En via haar heb ik een buddy gekregen, dat is een persoon die je helpt met schoolproblemen of als je ergens mee zit in je thuis situatie en noem maar op. Nu gaat dat meisje mij helpen met mijn faalangst en met die andere vrouw ga ik praten over de andere dingen waarmee ik zit. Ik had eerst zo’n instelling van ‘waar moeten we over praten want ik zit nergens mee’. Ook al weet ik toch wel dat dat gelogen is. Ik heb nu 2 gesprekken met die vrouw gehad en het zijn echt intensieve gesprekken en ik ben al zo’n emotioneel kind dus kan je wel nagaan hoe ik er dan bij zit. Bij het laatste gesprek vroeg ze me wat mijn zwakke plek is, dat als het over dat onderwerp gaat dat je het altijd moeilijk vind om erover te praten. Ik wist meteen wat dat was: mijn vader.

Mijn ouders zijn nu al 9 jaar uit elkaar en mijn vader is nooit een vader geweest voor mij en mijn broers. En de laatste jaren heb ik gewoon nauwelijks contact met hem en ik zeg altijd dat het mij niks uitmaakt en dat ik hem niet nodig heb, maar de waarheid is dat het zo’n pijn doet. Mijn oudste broer woont in de stad, daar woont mijn vader ook, en die at eerst 1x in de week bij hem. Nu ook niet meer, hij wil niks meer met hem te maken hebben. Mijn andere broer werkt in de stad en slaapt elke week bij mijn vader dus hij is de enige van ons 3 die hem nog ziet en spreekt. Maar dat is ook enkel omdat hij een slaapplek nodig heeft. Mijn vader zou nooit uit zichzelf mij even bellen om te vragen hoe het gaat of om iets af te spreken, altijd moet het vanuit mij komen en dat ben ik gewoon spuugzat. Ik onderdruk die gevoelens heel erg omdat ik niet wil dat mensen weten dat ik hiermee zit. Want waarom zou mijn vader geen contact met mij willen opnemen, waarom wil hij niet weten hoe het met me gaat. Waarom heeft hij geen behoefte om zijn dochter te zien of te spreken. Wat heb ik ooit misdaan in zijn ogen waardoor het zo gekomen is. Ik snap er echt niks van maar ik durf gewoon hem dat niet te vragen. Ik ken mijn vader niet en dat vind ik vreemd, vooral omdat ik elke week in de stad ben en het is dus ook niet zo dat ik hem niet kan zien. Nu ga ik samen met die vrouw van school eraan werken om mij zover te krijgen dat ik hem erop durf aan te spreken. Het gaat veel tijd en energie kosten maar ik ben bereid om eraan te werken. Ik wil antwoorden op mijn vragen want nu weet ik niet waar ik aan toe ben met hem.

Ik weet dat ik blij mag zijn dat mijn vader er nog is, maar iedere situatie is anders en niemand kan mij zeggen wat ik moet doen. Ik had vorig jaar een meisje in mijn klas die haar vader verloren had en die vond dat ik gewoon met mijn vader moest praten want hij was er nog. Maar ik vind niet dat zij mij kan begrijpen en ik kan haar ook niet begrijpen hoe zij zich voelt daarover. Maar ik weet zeker dat op een dag ik het lef heb om tegen mijn vader te zeggen ‘Ik wil antwoorden van jou horen’. Misschien dat dat mij dan rust geeft.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen