Schouderklopjes

Soms heb ik wat bevestiging nodig, dat het echt wel goed is wat ik allemaal aan het doen ben. Soms heb ik ook gewoon een schouderklopje en een ‘goed gedaan’ nodig. Complimenten en aanmoedigingen zijn helaas erg schaars binnen mijn master. Docenten schijnen het idee te hebben dat we allemaal wel overtuigd moeten zijn van ons eigen intellect, anders zouden we nooit voor een intensief tweejarig programma hebben gekozen, en hebben schijnbaar ook geconcludeerd dat we daarom geen positieve feedback meer nodig hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het mis, heel erg zelfs.
Misschien is het omdat ik zelf niet zo overtuigd ben van mijn eigen kunnen. Ik vind het nog steeds een klein wonder dat ik ooit ben toegelaten tot mijn master. Als ik mijzelf vergelijk met anderen, ik weet heus dat ik dit eigenlijk niet moet doen, lijkt de ander altijd slimmer, beter, meer ervaring te hebben en al in het bezit te zijn van een fantastisch cv. Ik voel me tussen de bolleboosjes erg onzeker en ik heb gemerkt dat ik die onzekerheid niet kan weghalen door maar gewoon keihard te leren.
Ik merk dat ik heel erg de bevestiging nodig heb van anderen, eigenlijk specifiek van de docenten die mij lesgeven. Zij hebben immers al jaren ervaring met de onderwerpen waarmee ik worstel en als zij zeggen dat het goed is, dan is het in mijn hoofd ook goed.
Alleen helaas krijg ik niet te horen wat ik wel goed doe. Het enige wat we te horen krijgen is een lange lijst, goedbedoelde, feedback en kritiek op onze opdrachten. Ik snap ook wel dat je van je fouten leert en dat het leven geen Disneyland is, waar altijd alles awesome is. Maar, wat ik wel heel erg vervelend vind, is het gebrek van een response als dingen wel goed gaan. Weken geleden kreeg ik een foutloze opdracht terug, iets wat op de middelbare school toch min of meer werd beloond met een staande ovatie en later in mijn bachelor toch ook nog erkend werd met een ‘well done’. Maar nee, er kwam niets. Helemaal niets. Alleen maar de vragen of ik nog vragen had over de feedback die ik niet had gekregen. Het stemde me nogal somber.
Ik was dan ook heel erg verbaasd toen ik een paar dagen geleden een e-mail kreeg van een van mijn docenten. Mijn cijfer voor een tentamen was binnen en ik had het erg goed gemaakt. Het cijfer was al een vreugdedansje waard, maar toen ik verder las in de mail werd ik voor mogelijk nog blijer. Er stond een compliment in, een kleintje, maar een echte: ‘Congrats, well done.’
Ik weet inmiddels niet of ik blijer ben met het compliment of daadwerkelijk met mijn cijfer, maar die dag kon niet meer stuk en ik voel me eigenlijk nog steeds top. Door die paar kleine woordjes zie ik het allemaal weer een beetje meer zitten en dat kan ik wel gebruiken voor het nieuwe semester.
Ik baal er wel een beetje van dat ik nog steeds van anderen moet horen dat ik echt wel goed genoeg ben, maar aan de andere kant: ach, ik kan er ook wel mee leven. Ook al is deze column een beetje dramatisch, ik ga niet onderdoor aan het gedrag van mijn docenten en hecht mijn eigenwaarde gelukkig niet aan hun woorden. Nee, ik ben gewoon maar mens die af en toe een beetje aanmoediging nodig heeft en af en toe graag hoort dat ze iets goeds heeft gedaan. En daar is niets mis mee.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen