Eeuwige informatiestroom

Geconcentreerd, met roze markeerstift in mijn hand zit ik aan mijn bureau. Ik moet deze teksten echt lezen, want ze zijn belangrijk voor het tentamen over een week. Met een zucht sla ik de pagina om, en probeer me te herinneren wat ik net heb gelezen. Er komt echter weinig naar boven, en terwijl ik mijn gemarkeerde zinnen nog een keer overlees weet ik dat ik helemaal niks opneem momenteel. Mijn concentratie ligt waarschijnlijk op een wit strand aan de zee met een cocktail, en heeft me dus in de steek gelaten. Mijn motivatie laat me nu ook in de steek, en ik wilde dat ik samen met mijn concentratie het glas kon klinken terwijl we van de zon genoten.

‘Nu gaat het toch niks meer worden’ denk ik, en pak dan maar even mijn telefoon erbij. 10 nieuwe whatsapp berichten, een uitnodiging voor een evenement op facebook, en even checken of mijn H&M pakketje al is verzonden. Dat mijn concentratie zou moeilijk te bereiken is wijt ik vaak aan mijn telefoon. Er komen allerlei berichtjes op binnen terwijl ik probeer te studeren en dat is afleidend. Bovendien, ja ik durf dit toe te geven, ben ik aardig verslaafd aan mijn telefoon. Zodra ik hem kwijt ben loop ik als een kip zonder kop door het huis te zoeken.

Toch is dat niet altijd zo geweest. Toen ik in de tweede klas zat, 14 jaren jong, had ik wel een telefoon, maar ik was hem juist altijd kwijt. Mijn ouders wilden dat ik hem bij me had, maar dat was zelden het geval. Natuurlijk waren er andere afleidingen, zoals MSN en Hyves, maar als ik mijn laptop dichtklapte en wegliep, dan hield de informatiestroom op. Soms veracht ik mezelf voor de afhankelijkheid die ik voel voor mijn telefoon, maar stiekem hou ik er ook van, om altijd alles te kunnen checken. Rijdt de bus? Hoeveel kosten rode lange handschoenen? Waar ligt in hemelsnaam de internationale campus van de UU? Hoe maak je een arretjescake? Ik heb altijd direct antwoord op al mijn vragen, en ik durf te wedden dat mijn google pagina al heel wat aparte zoektermen te verduren heeft gekregen.

Mijn roze markeerstift ligt nog steeds op mijn bureau boven op de stapel boeken die ik nog moet lezen. Intussen vragen twee studiegenoten of ik de presentatie al af heb, en krijg ik een uitnodiging voor een boekenclub die vanavond samen komt. Als ik mijn agenda opensla en kijk naar mijn overvolle week word het me even te veel. Ik zet mijn telefoon op vliegtuigstand, ga op mijn bed liggen, zet mijn favoriete playlist op en doe een poging om mijn hoofd leeg te maken. Informatie is leuk, maar soms wordt het allemaal even te veel.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen