It does get better

Ik ben geloof ik nog nooit zo druk geweest, maar tegelijkertijd ben ik gelukkiger dan ooit. Eindelijk zit het mij eens voor 100% mee en ik vind het raar. Ik heb altijd geloofd dat de wereld niet eerlijk is en dat goede dingen alleen maar voor andere mensen zijn, dat ik leuke dingen gewoon niet verdiende of kreeg, hoe hard ik ook werkte. De tijd heeft bewezen dat mijn vijftienjarige ik toch wel heel erg ongelijk had. Op het moment gaat namelijk alles perfect en zou ik helemaal niets willen veranderen.
Ik geniet met volle tuigen van mijn studie. Een activiteit die me zeker een uur of zestig per week kost (anderhalve baan), maar die zoveel voldoening levert dat al het harde werken eigenlijk direct beloond wordt. Ik vind na me door drie jaar psychologie worstelen eindelijk al mijn vakken leuk. Ze zijn dan wel een stuk moeilijker en daardoor vaak ook een stuk frustrerender, maar ze bieden mij eindelijk de uitdaging die ik in mijn bachelor compleet gemist heb. Ik ga eindelijk weer met veel plezier naar de faculteitsbibliotheek om daar te zitten en gewoon te studeren. Ik vraag me eindelijk niet meer af of ik wel een goede keuze gemaakt heb en of ik later wel gelukkig ga worden als ik, hopelijk, een baan gevonden heb.
Daarnaast ben ik voor mijn gevoel eigenlijk direct vrienden geworden met mijn studiegenoten. We zitten allemaal in hetzelfde drukke schuitje en dat verbindt. We hebben om een of andere reden allemaal redelijk dezelfde mindset en dezelfde humor (hele slechte). Ik heb mezelf verbaasd en overtroffen. Ik had nooit verwacht dat ik binnen vier weken zo snel zulke goede vrienden zou kunnen maken. Ik was immers altijd de stille, de verlegene, de stomme. Maar nu niet meer. Mensen blijken mij aardig te vinden en met mij om te willen gaan. Fantastisch. Ik ben eigenlijk mijn hele leven erg eenzaam en alleen geweest en nu heb ik opeens zoveel mensen om mij heen, dat ik niet genoeg tijd heb om alle sociale aangelegenheden te bezoeken (Deze mensen zijn natuurlijk niet allemaal mijn beste vriend die ik al mijn geheimen zou vertellen, maar ze zijn cool en leuk om in de buurt van te zien).

Eigenlijk vind ik het gewoon geweldig om te zien hoe fijn mijn leven is geworden. Ik heb eindelijk eens een keer wind mee en dat na hem zoveel jaren tegen gehad te hebben. Mijn puberteit was een klein drama: zonder vrienden, maar wel een heel scala aan psychische stoornissen. Ik op de middelbare school gelukkig nooit gepest, maar ik hoorde er ook niet echt bij. Ik geloofde toen werkelijk dat de pesterijen op de basisschool mij en mijn sociale leven voorgoed verwoest hadden en bouwde een muur om mij heen waar eigenlijk niemand ooit doorheen heeft kunnen breken. Ik geloofde toen werkelijk dat ik niet goed genoeg was voor de wereld, te dom, te stom… te alles negatieve. Ik denk ook niet dat mijn vijftienjarige ik had geloofd dat het nu zo goed met mij zou gaan en een scenario met een zelfmoord veel waarschijnlijk had gevonden. Gelukkig heb ik doorgezet en sta ik waar ik nu sta. Alles is fijn, alles is goed. De onderliggende boodschap? Je bent goed genoeg. Je kunt alles als je ervoor werkt. De wereld is eigenlijk best oké. It does get better!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen