Eerste Schooldag

Vorige week was het dan eindelijk zover. Het was weer 1 september. Na een krappe maand zomervakantie, iets wat voor studenten echt heel kort is, had ik mijn eerste dag als masterstudent. En ik vond het doodeng. Ik ben weliswaar niet van universiteit veranderd, niet eens van faculteit veranderd, maar ik ben wel aan een masterprogramma begonnen waarin ik nog niemand kende. Ik mocht dus helemaal alleen naar de kennismakingsactiviteit toe. Er zijn weinig dagen geweest waarop zo trillend op mijn fiets heb gezeten. Ik had die nacht ervoor alle doemsenario's al uitgedacht. Ik zou vast de enige zijn die zonder vrienden gekomen was. Ik zou vast de enige zijn die iets stoms had aangedaan. Ik zou vast de enige zijn zonder goede reden waarom ik überhaupt aan mijn master begonnen was. Ik zou vast alleen komen te staan.
Vrijwel allemaal angsten die ik eigenlijk vooral met de middelbare school associeer. Dingen waarover ik me eigenlijk niet meer druk wilde maken. Ik ben nu volwassen, toch? Dan moet ik me geen zorgen maken over dingen die de veertien-jarige ik belangrijk vond: populair zijn, leuke kleding aan en dat soort dingen. Helaas maakte ik me wel druk en liep ik nogal nerveus naar het lokaal waar ik mijn medestudenten zou ontmoeten. Twee van deze types stonden al met elkaar te praten en ik ging er maar een beetje onwennig bijstaan. Ze groetten me, ik groette terug en bedacht me toen iets. Dit was niet meer de middelbare school. Ik was eigenlijk veel te oud om onzeker te zijn over simpele zaken als bij een groep horen. Ik hoefde hier niet verplicht vrienden te maken, ik heb immers genoeg vrienden buiten mijn studie om. Mijn eigen verwachtingen overschrijdend begon ik me in het gesprek te mengen en het ging gewoon goed. Mijn medestudenten bleken geen doodenge demonen te zijn die mij het liest direct een kopje kleiner wilde maken, maar hele leuke meiden met wie ik later in de week nog veel contact had. Eigenlijk gold dit voor al mijn medestudenten. Leuke mensen. Het viel 100% mee, zo erg zelfs dat ik de dag daarna het hoogste woord kon voeren tijdens een etentje met mijn nieuwe vriendjes.
Misschien is dat wel het leukste van volwassen worden. Men wordt minder onzeker en ook minder judgemental. zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Ik heb deze week ervaren dat een eerste dag als masterstudent een stuk minder eng is dan mijn eerste dag in de brugklas. Alle alternatieve mensen (waaronder ik mijzelf trouwens niet reken. Ik luister dan wel naar metal, maar al mijn kleding komt gewoon van H&M) werden direct geaccepteerd en ook alle nerds waren gewoon welkom in de groep (een groep waar ik mijzelf wel toereken. Ik game, vind natuurkunde, wiskunde en filosofie interessant en ik studeer statistiek. Hallo Nerd!). Er is veel veranderd sinds ik negen jaar geleden aan mijn middelbare school begon. Ik ben volwassener geworden en het wordt tijd om oude onzekerheden los te laten. Het maakt mensen immers niets meer uit wat je doet en ze laten je in je waarden. Heerlijk.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen