Don't give up

Je hebt het vast wel eens meegemaakt en als je het niet mee hebt gemaakt, heb je het wel eens op sociale media voorbij horen komen of via de televisie. Mensen die voor de trein springen en daarmee hun leven beëindigen. Het roept vele reacties op; verdriet en onbegrip, maar ook onvrede en irritatie. Ook laatst maakte ik het mee, ik heb niet zelf in die trein gezeten, maar ik zag op de sociale media hoeveel onbegrip en irritatie er was. De schuld werd afgeschoven op de persoon die zijn/haar leven beëindigde. Er werden respectloze reacties geplaatst. Reacties waarin mensen beschreven hoe vervelend het was dat ze om moesten reizen, vanwege de herstelwerkzaamheden die de zelfmoord met zich meebracht, reacties waarin mensen zeiden hoe asociaal ze het vonden van de persoon in kwestie om zijn of haar leven zo te beëindigen.
Zelf praat ik het niet goed, maar naar mijn idee wordt er te makkelijk over gedacht. Mensen kijken te snel naar eigen belangen, want oh nee, je zou maar te laat komen op je werk door zo'n irritante 'springer'. Of je zou maar een dag niet kunnen shoppen in die specifieke stad omdat een bus pakken teveel gevraagd is. Mijn mening hierin is heel simpel, nou ja, voor mij dan. Ten eerste is het al niet erg om te laat te komen, want het is een geval van overmacht. Jij kan er niets aan- en tegen doen dat die persoon voor de trein sprong. Dit is echter bij lange na niet het belangrijkst.
Wat ik echt triest vindt is dat er personen zijn die zo verstrikt raken in hun verdriet/problemen/ellende dat ze geen andere uitweg zien dan er een einde aan maken. Naar mijn idee wordt daar te weinig over nagedacht. Ik wil niet dat dit column helemaal om mij draait, want dat is alles behalve terecht en bovendien ook nog heel respectloos richting nabestaanden of mensen die zo'n ongeval ooit hebben gezien. Wat ik echter zeggen wil, is dat ik in zekere mate ook geweten heb hoe het is om verstrikt te raken in je problemen.
Het begint vaak met iets waarvan je denkt dat je het wegstopt, maar wat toch bij je blijft; je wordt gepest of je jeugd is hoe dan ook onprettig op sommige momenten. Je stopt de dingen weg, althans, je probeert het. Voor je het weet maak je nog een x-aantal dingen mee, dat hoeven niet per se grote dingen te zijn, maar het triggert/activeert iets bij je. Je begint na te denken en komt tot de conclusie dat je te lang optimistisch keek, dat je een soort roze bril op had qua kijk op het leven en dat het gras helemaal niet zo groen is als het lijkt. Zo ging dit bij mij althans.
Je gaat door met nadenken en piekeren en op een gegeven moment zie je door de bomen het bos niet meer. Doordat je niemand met je problemen wil lastig vallen, niemand tot last wil zijn, stop je alles weg en blijf je maar opkroppen. Dat terwijl je echt hulp nodig hebt. Anderen zien het leed niet. Het is alsof je lijkt te verdrinken, terwijl iedereen om jou heen de illusie heeft dat je gewoon blijft drijven.
Dit gebeurt, naar mijn idee, ook bij mensen die voor de trein springen. Ze maken (te)veel mee, kroppen het op, praten er niet over en verliezen controle. Ze zien nog maar één ding en dat is het zo snel mogelijk vinden van een uitweg. Hiermee praat ik het niet goed, maar die mensen denken niet goed na over wat ze doen. Ze willen een snelle dood. Alles wat daarbij komt kijken vergeten ze, want dat maken ze toch niet mee, als ze het op de (voor hun) juiste manier aanpakken.
Wat ik tot slot nog mee wil geven; heb je zelf depressieve klachten? Alsjeblieft, zoek hulp! Maak je dingen mee? Zorg dat je er met iemand over praat. Schrijf het desnoods op en overhandig het op papier aan diegene, zodat je het hele verhaal niet hoeft te vertellen, maar zodat ze het gewoon kunnen lezen. Ik heb zelf ook geleefd met suïcidale gevoelens. Sterker nog, soms heb ik ze nog steeds. Als je echter je best blijft doen om zo veel mogelijk uit dit leven te halen, dan komt alles goed. Ik ben zo ver inmiddels dat ik mijn gedachten zelf om kan vormen. Dit gaat met vallen en opslaan, maar ik heb het idee dat ik niet meer dood ben vanbinnen zoals eerst. Ik ben herstellende. Ik heb nog een weg te gaan, een hele hoop te leren, maar het is het allemaal waard. Don't give up!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen