Een kleine stap in de goede richting
Al weken kijk ik op tegen de faalangsttraining die ik moet volgen. Ik heb er vaak over gedacht om af te zeggen, maar kon op het zelfde moment beredeneren dat ik er naartoe moet gaan. Ik heb moeite met het maken van toetsen, in zo'n sterke mate dat ik tijdens toetsen paniekaanvallen en black-outs kan krijgen, wat over het algemeen resulteert in slechte(re) cijfers. Inmiddels weet school hier vanaf en helpen ze me er ook mee, door onder andere dus aan te bieden dat ik de training met de examenklas mag mee volgen. Vanaf het moment dat ik daarvan op de hoogte werd gesteld, begon ik uitvluchten te bedenken in mijn hoofd. Hoe verleidelijk het ook was om niet te gaan, vanmiddag ben ik voor het eerst geweest.
Ik voel me nog steeds opgelucht terwijl ik deze column schrijf. Eigenlijk kan ik me al niet meer herinneren waarom ik het zo lastig vond om te gaan. Ik was heel bang voor de nieuwe mensen, die mij misschien niet zouden mogen of andersom, terwijl zij elkaar wel kennen, omdat het hun eigen leerjaar is. Ik was bang dat ik buiten de groep zou vallen, dat ze me raar zouden vinden en ga zo maar door. Al de redenen die ik in mijn hoofd heb verzonnen, bleken totaal niet te kloppen. Het is een gezellige groep mensen waar ik in terecht kwam, bestaand uit alleen maar meisjes, die onderling misschien wel een goede band hebben, maar zeker ruimte voor andere mensen, zoals ik in dit geval, laten. Ik ben zelfs met een van hen naar huis gefietst, wat ik me vanochtend echt niet voor kon stellen. Toen was ik nog liever tijdens de gymles flauwgevallen, zodat ik naar huis had moeten gaan en de training met geldige reden had gemist. En terwijl ik nu al heerlijk in bed lig, ben ik stiekem best trots op mezelf. Ik heb vandaag gym overleefd, heb de rol die ik in het toneelstuk dat we met de klas gaan spellen heel graag wilde hebben en ben naar de training gegaan waar ik zo tegenop keek.
Het heeft me echter ook aan het denken gezet. Want al de gedachten die ik van te voren had over de faalangsttraining, bleken niet te kloppen. In mijn hoofd had ik een groot probleem gemaakt, van iets dat totaal niet een groot probleem leek te zijn. Dit is hoe het tijdens mijn toetsen ook gaat. Ik maak een toets veel groter dan hij is, waardoor ik niets opschiet. Ik heb de neiging situaties waar ik tegen op kijk te ontwijken, omdat ik dan het idee heb dat het makkelijker is de volgende keer. Ik weet niet of jullie dat misschien kunnen herkennen, maar het enige wat ik kan vertellen, is dat het niet makkelijker wordt. De stap wordt alleen maar groter en daarom ben ik blij dat ik hem vandaag heb durven zetten, omdat het een hele opluchting is. Het is een kleine stap en mijn faalangst is er nog niet mee opgelost, maar het is een stap in de goede richting en ik ben trots op mezelf, omdat ik hem heb durven zetten. Hopelijk kunnen jullie ook op iets terug kijken waar je trots op bent, hoe klein dan ook! Ik ben benieuwd, dus laat een berichtje achter in de reacties!
Reacties (3)
Zo herkenbaar. Inspirerende column. (:
9 jaar geledenHeel veel succes!
Ja, ik herken dit absoluut. Heb het bij normale tentamens niet zo erg, wel heel erg bij mondelingen en presentaties. Of in situaties waar ik niemand ken. Verschrikkelijk gewoon, want ik weet dat ik het zelf groter maak dan het is. Heb zelf ook faalangsttraining gehad en moet zeggen dat dit me al een heel eind op weg heeft geholpen.
9 jaar geledenWens je succes, je kunt het, gaat goed komen!
Proficiat!!
9 jaar geledenIk ben nu terug aan het studeren (mijn eerste jaar Sociaal Werk) nadat ik een jaar niet gestudeerd had, ik moest mijn gezondheid voor mijn studies zetten en dat was heel zwaar. Nu zie ik dat ik deels door mijn studie veel vooruitgang maak, stap per stap. Ik mag dan wel niet de meest sociale of spontane student zijn, maar ik ben wel de meest gemotiveerde student en diegene die de meeste vooruitgang heeft gemaakt. Daar ben ik trots op!