Grootouders en ouders worden ook groot.

Het is nu dat achtereenvolgens mijn opa en oma in het ziekenhuis beland zijn en mijn ouders beide de vijftig overschreden hebben, dat ik me realiseer dat niet alleen kinderen ouder worden. Ook ouders en grootouders en eigenlijk iedereen die je kent wordt ouder. “Logisch!” klinkt het dan vanuit iedereen -zo ook van mij, zou het mij niet precies zijn opgevallen.
Jawel, het is waar. Kinderen groeien veel sneller op dan ouders. Binnen een jaar kunnen sommige kinderen de helft van hun lengte groter zijn en drie keer zo intelligent als het jaar daarvoor. Daarbij heb ik het niet over pubers: die worden alleen maar groter, krijgen haren en puisten op allerlei plaatsen en worden hormonaler. Intelligentie groeit bij hen nauwelijks, althans, niet zo snel als hun drang om zich te verzetten tegen het ouderlijke gezag en op deze manier niet erop te letten hoe snel hun ouders eigenlijk ouder worden.
Mijn ouders moeten nog maar zeventien jaar werken voordat ze met pensioen gaan. Zeventien? Dat is nog lang! Ja, maar ik ben al negentien. Misschien duurt het nog een hele tijd voordat ze met pensioen gaan, maar dat heeft me niet achter gehouden te merken wat het is om niet meer thuis te wonen. Als er vroeger iets was, liep ik naar onderen en dan kon ik klagen en uithuilen bij mijn moeder of lachte ik eens met mijn vader. Nu zou ik al moeten bellen, maar om voor een klein dingetje te bellen? Ga ik later ook eerst moeten bellen als ik aan wil komen? Ga ik moeten vragen om mijn “eigen” thuis binnen te mogen komen, zoals mijn ouders dat nu al bij mij opa en oma doen? Ik snap wel dat ik dan een eigen huis heb, met een eigen lief en misschien kinderen, waar ik me dan net zo thuis voel als dat ik me nu bij papa en mama voel. Maar voor nu word ik een beetje bang bij de gedachte dat het niet meer zo’n knus en veilig gevoel geeft als vroeger. Vroeger zou ik het nooit hebben toegeven, maar het is toch eigenlijk best wel goed bij papa en mama onder het dak.
Opgroeien is voor mij iets engs geworden sinds ik op kot zit. Vroeger wilde ik zelfstandig zijn en zelf mijn beslissingen maken, volwassen zijn. Maar nu ik dat deels heb bereikt -laten we eerlijk zijn, een kamer in een huis gedeeld met zes anderen is niet een eigen huis-, is opgroeien niet meer zo leuk als vroeger. Pas nu merk ik dat niet alleen ik, maar ook mijn ouders en grootouders ouder worden. Er zit niets anders op dan van ieder moment te genieten, in plaats van te piekeren. Het leven gaat zoals het gaat, en daar is niets aan te doen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen