Informatie en communicatie

Hoi daar

Zoals sommigen van jullie ondertussen misschien weten, heb ik op skireis een knieblessure opgelopen.
Ondertussen heb ik veel om en weer gelopen, naar de X-rays in Frankrijk, naar de orthopedist, een MRI-scan, weer een orthopedist, bandagist, kinesist...
Wat me zo mogelijk nog meer stoort dan hoe geblokkeerd en hulpeloos ik me voel, is de slechte communicatie in de geneeskunde.
Het begon allemaal bij de dokter in het skigebied, waar ik nog geluk heb dak ik heel degelijk Frans spreek, want hoewel hij constant met toeristen moest werken, sprak hij absoluut geen noot Engels, iets wat me een basic lijkt voor iedereen die hoger onderwijs gevolgd heeft. Over de verpleegster was ten minste te zeggen dat ze haar best deed, maar zodra ze merkte dat ik haar in het Frans ook verstond, was ook die moeite weer weg. In België zou dit dus ongezien zijn, elke wetenschapper krijgt hier een groot deel van de opleiding in het Engels, maar dat wil niet per sé zeggen dat ik tevreden ben van het systeem hier.

Ik vind het compleet onverantwoord dat sommige medische apparatuur niet op tijd voor iedereen beschikbaar kan zijn, binnen een redelijke tijdspanne. Ik heb naar 4 verschillende ziekenhuizen in grote steden moeten bellen om binnen een maand een afspraak voor een MRI scan te kunnen krijgen. Ik wil me niet voorstellen hoe irritant het geweest zou zijn, moest ik nu pas een diagnose en behandeling had kunnen krijgen. Dat ik hiervoor mijn ouders of een taxi nodig had, vind ik ook niet kunnen. Het gaat hier om mensen die niet goed te been zijn en niet met de auto kunnen rijden, maar wel een afstand van 35 km moet afleggen voor absoluut nodige zorg.

Verder kreeg ik een zware diagnose, kruisband doorgescheurd, iets waar men normaal gezien meteen voor geopereerd wordt, maar de orthopedist zou me toch eerst naar de kinesist sturen. Nu weet ik van een vriendin, die hetzelfde meegemaakt heeft, dat ze eerst een volledige revalidatie is doorgaan, om dan toch nog een operatie te moeten ondergaan en helemaal opnieuw te mogen beginnen revalideren. Daar heb ik overduidelijk dus niet bepaald zin in.

Verder is de kinesist het ook niet helemaal eens met de orthopedist, en behandelt hij me nu vooral voor mijn gewrichtsband. Al bij al weet ik nu dus absoluut niet zeker of er nu toch niets mis is met mijn meniscus, en weet ik ook helemaal niet meer of die kruisband nu echt aan vervanging toe ben of niet. Tijd voor nog maar eens een orthopedist voor een second opinie, zou ik maar zeggen.

Jullie ook zo van die mindere ervaringen bij pech gehad?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen