Een wirwar van gedachten

Is jouw glas halfvol of halfleeg. Je hebt de vraag vast wel eens voorbij horen komen. Ook ik heb die vraag regelmatig beantwoord. De antwoorden verschilden met hoe ik me voelde. Als ik blij was zei ik 'halfvol' en was ik niet blij 'halfleeg'. Het is tevens de vraag of je een pessimist of een optimist bent. Ik zelf wil, als ik daar heel eerlijk ben, niet mee gelabeld worden. Daarvoor verandert mijn gemoedstoestand te vaak. Als je af en toe een dipje hebt, wil dat toch niet zeggen dat je permanent een pessimist bent, en als je af en toe vrolijk bent wil dat toch ook niet zeggen dat je gelijk een optimist bent? Nee. Ik heb besloten me niet zo te laten noemen. Ik ben gewoon Erieka. Niet halfvol, halfleeg of vol, omdat de wetenschap zegt dat - dat nu eenmaal zo is.
Verder ben ik beperkt, oké, wil dat zeggen dat ik mijn beperking zelf ben? Nee, ik HEB een beperking. Tevens noem ik het niet graag een beperking, maar een extra uitdaging. Ik zal net iets meer moeite moeten doen, vaak in sociale opzichten, om op een 'normale' manier mee te kunnen draaien in de samenleving. Zo moet ik van mezelf accepteren dat ik waarschijnlijk nooit fulltime zal kunnen werken, dat contact maken moeilijker zal gaan bij mij en dat ik nog enkele extra uitdagingen heb. Betekent dit dat ik verdrietig in een hoekje moet gaan staan en bij de pakken neer moet gaan zitten? Nee.
Ik heb het dan niet altijd getroffen met mijn extra uitdaging, maar er zitten niet alleen maar nadelen aan. Zo ben ik bijvoorbeeld goed in puzzelen, is mijn fotografisch geheugen zeer ver ontwikkelt en kan ik me af en toe van de hele wereld afsluiten, zodat ik niet overprikkeld raak. Eigenlijk is mijn leven zo slecht nog niet. Ik heb vrienden, een liefhebbende familie, leuke huisdieren, een opleiding en een stageplek die me zelfs zou willen houden als er plek was. Ik heb geen reden om te klagen, ondanks dat het niet altijd even lekker gaat.
Natuurlijk kriebelt het soms wel dat ik bepaalde dingen (nog) niet heb, maar dat hoef ik ook (nog) niet. Zoals ik al in een eerder column vermeldde: alles komt wel, maar op zijn tijd. Ik moet geduldig wachten en kijken naar de dingen die op mijn pad komen. Ik moet uitdagingen met beide handen aanpakken en mezelf nog beter leren kennen. Dat is voor mijn idee het pad naar ultieme zelfkennis en geluk.
Dit column is nogal van de hak op de tak gegaan, sorry daarvoor. Maar er zijn wel dingen die ik mee wil geven, zoals ik eigenlijk bijna altijd wel doe.
Als je echt wil, dan kan je het. Dat is voor mij wel duidelijk geworden. De weg er naartoe is niet altijd makkelijk. Net als leren lopen, zal het met vallen en opstaan gebeuren, maar het resultaat mag er zeker zijn. Laat je bovendien niet beheersen door labels en kaartjes die mensen aan jou bevestigen. Ieder mens heeft een andere manier van handelen nodig, een gebruiksaanwijzing, en daar hoef je niet per se 'normaal' of 'beperkt' voor te zijn. Maak gebruik van je 'uitdaging'. Ga met die banaan!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen