De (mentale) muur
Vandaag stond ik daar, op de top van de zogeheten 'muur', één van de moeilijkste pistes van Europa. Niet dat ik zo een professionele skiër ben, maar ik heb toch al verschillende jaren ervaring en ben steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Dan kan je zo'n piste, als je dan toch toevallig in de buurt bent en het toevallig de mooiste dag van heel de week is, moeilijk aan je voorbij laten gaan.
Al dagenlang was ik verschrikkelijk enthousiast over het idee alleen al dat ik 'de muur' misschien zou kunnen doen, tot ik van boven naar beneden keek. Ik had me op voorhand voorbereid op het ergste, met het idee dat het dan alleen maar kon meevallen, maar helaas. Het was nog erger dan ik me had voorgesteld. Een bobbelpiste met een hellingsgraad van meer dan 90% (dat zei het waarschuwingsbordje aan de rand toch) en door het slechte weer van de voorbije dagen ook nog eens diepsneeuw. Voor het eerst in heel mijn leven had ik schrik om te skiën. Schrik voor wat er zou kunnen gebeuren als het nu wél eens mis zu gaan. In al die jaren heb ik nog nooit iets gebroken, ik ben nog niet eens ooit hard gevallen. Geluk of toch een beetje verborgen talent, dat weet ik niet, maar het zorgt er in elk geval wel voor dat ik in het algemeen zeer zelfverzekerd op mijn latten sta.
Maar vandaag heb ik toch echt even serieus getwijfeld of ik het wel zou doen. Uiteindelijk kreeg ik het toch iet over mijn hart om gewoon terug weg te gaan, ik had immers al zoveel gefantaseerd over de verhalen die ik zou kunnen vertellen als het wel zou lukken.
De jongen achter mij hoorde ik opscheppen tegen zijn vrienden: 'Och, dat is gewoon stijl, verder is daar niks aan'. Op dat moment kon ik daar niet helemaal mee lachen, maar ik moet hem achteraf toch gelijk geven. Na eerst een aantal mensen te hebben zien vertrekken, begon ik ook angstig aan mijn afdaling.
Inderdaad, die eerste meters waren moeilijk, maar eens je je over de steilheid heen had gezet was het een piste als een andere, zij het met wat meer uitdaging voor je beenspieren.
Toen ik beneden kwam, heb ik meteen zonder aarzelen de lift terug naar boven gepakt. Ik wou nog eens gaan, om het nu vanaf het begin goed te doen.
Zo heb ik twee afdalingen vlak na elkaar zonder ongelukken en zelfs bijna in stijl, succesvol tot een einde gebracht, al zeg ik het zelf.
Nu, achteraf, denk ik zelfs dat als ze die piste niet zo'n reputatie had gehad ik er vanaf het begin zonder aarzelen zou zijn vanaf gegleden, zoals ik anders altijd doe. Soms jaagt de naam en de reputatie van iets je meer angst aan dan het ding zelf.
Er zijn nog geen reacties.