Vergeten
Mensen zijn soms vreemde, egocentrische wezens. Empathie lijkt dezer dagen steeds vaker vergeten te worden, of wordt enkel opgerakeld wanneer het men goed uitkomt.
Een tijdje geleden zat ik op de trein van Gent Sint-Pieters naar Antwerpen Centraal. Het was de laatste trein van die dag en na twee dagen rondrennen in Londen was ik eigenlijk best moe, voornamelijk omdat we enkele aansluitingen bijna hadden gemist omdat we telkens van de ene kant van het station naar de andere kant hadden moeten rennen. We praatten luchtig over de hoofdstad van Engeland toen de conducteur naar onze wagon kwam. Niet veel later stopte de trein, net voor het station van Lokeren. Enkele medepassagiers begonnen luid te protesteren, maar de conducteur maande ze tot stilte. Hij vertelde ons dat er zich een aanrijding met een persoon had plaatsgevonden en dat het treinverkeer daarom werd stilgelegd. Daarna verdween hij weer, zodat de wagon even gonzend deze informatie verwerkte. Enkelen beweerden een klap te hebben gehoord, terwijl anderen zwoeren dat ze uit het raampje een zaklamp naar de sporen toe hadden zien bewegen. Na tien minuten doofde het interesse echter en begonnen de mensen te zeuren. Het was inmiddels één uur ’s nachts en ze wilden naar huis gaan. ‘Als die persoon achter de trein ligt, kunnen we dan niet gewoon doorrijden?’ opperde een toonbeeld van onverschilligheid. Haar voorstel werd halfhartig glimlachend onthaald, al ging niemand er op in. Niet veel later kwam de conducteur weer binnen, handenwrijvend – het was de eerste keer dat hij dit meemaakte, vertelde hij met een bijna opgewekte glimlach. Niet veel later arriveerde de brandweer en waren we toegestaan de trein te verlaten. De NMBS had nog een bus kunnen optrommelen die naar de treinstations zou rijden om de passagiers daar af te zetten. Net voor we in de bus stapten, werden er echter gsm’s en fototoestellen bovengehaald die foto’s namen van de politiewagens en brandweermannen die rond het spoor stapten – iets al dit maak je niet elke dag mee, toch?
Toch was er op die plaats iemand gestorven. Iemand wiens familie nu een enorme som aan de NMBS zal moeten betalen, alsof hun gemis nog niet erg genoeg is. Ik hoop dat er ooit nog eens verandering in komt. Dat anderen zich eens écht in de schoenen van anderen plaatsen, veeleer dan slechts enkele seconden stilstaan bij het leed dat zich afspeelt.
Reacties (7)
Heftig!!!
9 jaar geledenIk vind het belachelijk dat familie een geldboete moet betalen, zij hebben er ook niet voor gekozen dat die persoon voor de trein sprong. Kijk, ik vind mensen die voor de trein springen aso (dat klinkt grof, maar je richt op die manier veel meer schade toe dan nodig is met jouw dood), maar de nabestaanden straffen is niet de oplossing. Het is schokkend om zoiets mee te maken, voor alle partijen, lijkt mij.
9 jaar geleden