Intens en puur geluk of gewoon één grote droom?

Als je het woord ‘surrealisme’ opzoekt in een woordenboek of op het internet, dan zul je hoogstwaarschijnlijk uitkomen bij beschrijvingen als ‘een bewegingsgroep in Frankrijk’ of ‘een kunstrichting’. Wanneer iets surrealistisch is, spreekt men vaak van iets wat ‘te mooi is om waar te zijn’ is of juist ‘een beeld, vervormd naar eigen hoop en dromen, wellicht wel afwijkend van de waarheid’. Afgelopen jaar was voor mij ontzettend surrealistisch. Ieder moment was ik bang dat ik wakker zou worden. De ene keer uit een nachtmerrie, de andere keer uit de meest prachtige droom ooit. Je weet wel, van dat soort dromen die je telkens maar weer opnieuw probeert te dromen en waarvan je kwaad wakker wordt, als je door hebt dat je zojuist uit die heerlijke omgeving weggetrokken bent.

Vorig jaar, ongeveer rond deze tijd, ontmoette ik een jongen. Een lieve jongeman van mijn leeftijd met minstens zoveel levens- en mensenkennis als ikzelf. Ik had de jongen vaker gesproken, via het internet weliswaar, maar toch was er iets speciaals tussen ons. Er was die bepaalde klik, die je soms bij mensen hebt, wanneer je dan ook meteen weet dat het précies goed zit. De eerste keer dat ik hem zag deelde we die dag een heel intens en puur moment, tijdens het concert van zijn moeder. Het was iets heel speciaals wat geen enkele omstander zou kunnen begrijpen als niemand ze erover zou vertellen. Vanaf dat moment was het raak en was ik zo verliefd, dat ik niet eens kan verwoorden wat ik voelde. Hij was alles, maar dan ook echt álles voor me. Iets wat ik nog nooit voor iemand had gevoeld, maar ik had dan ook nog nooit iemand ontmoet die zo ontzettend veel op me leek en zoveel dingen met me kon delen.
In de voorzomer heb ik ontzettend veel afgezwijmeld. Ik heb nog nooit zoveel gehuild als afgelopen zomer en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als afgelopen nazomer. Vorig jaar was tot nu toe het mooiste jaar van mijn nog korte leven. Mensen die voorheen nog nooit van mij gehoord of vernomen hadden, haakten hun arm in de mijne en ondersteunde me in situaties waar ik helemaal niet in terecht wilde komen, maar gedwongen werd door de acties die ik ondernomen had. Stomme acties wellicht.. Dat zal ik niet ontkennen. Maar alles was zo prachtig, puur en intens, dat wanneer ik er nu aan terug denk ik nog steeds kippenvel krijg. Nooit zal ik de vreemde en vooral rare gebeurtenissen van vorig jaar meer vergeten. Van het moment dat zijn moeder voor mijn neus stond, tot het moment dat haar dochter/zijn tweelingzus en ik elkaar bijna van woede en jaloezie het hoofd insloegen. Laten we het er maar op houden dat een mens tot vreemde dingen in staat is als ze écht verliefd is, of wanneer ze haar tweelingbroer wil beschermen voor iets wat ze niet begrijpt.

Inmiddels kijken hij en ik met een scheve grijns terug op de dingen die we vorig jaar gedaan en veroorzaakt hadden en kan ik zijn zus de hand schudden zonder dat het eindigt in een bloedbad. Het ene voorval nog kanslozer als het andere, maar het voornaamste is dat ik er een nieuw zielsmaatje aan over heb gehouden. Het idee dat ik niet met hem samen kan zijn, omdat een ander zijn hart al veroverd heeft, daar heb ik vrede mee. Daar kan ik nu mee leven. Wat hij en zijn familie in het afgelopen jaar voor mij zijn gaan betekenen is gewoon absurd. Dat is iets wat ik nog nooit bij iemand meegemaakt heb, zo prachtig is het.

Wel is het jammer, dat ik na al die prachtige herinneringen en gebeurtenissen nog steeds aan het wachten ben op het moment dat ik wakker word. Nog steeds heb ik de neiging mezelf kleine kneepjes in mijn arm te geven, om maar te kunnen voelen dat het wél echt is. Want nog steeds lijkt dit alles ‘veel te mooi om waar te zijn..’

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen