De treinconnectie

Sinds ik een kotstudent ben in België, reis ik ieder weekend op en neer met de trein tussen thuis en mijn kot. Zodoende heb ik binnen dat halfjaar al een hele hoop dingen meegemaakt. Ik moet zeggen, de NMBS stelt mij niet teleur wat betreft treinavonturen. Eerst dacht ik dat een vertraging van twintig minuten het toppunt was. Toen had ik nog geen staking meegemaakt, waarna mijn vader mij heeft moeten brengen. Maar het toppunt tot nu toe is nog altijd de storing aan de locomotief. We hebben zo’n driekwartier stilgestaan in het beginstation en kwam vervolgens met een uur vertraging aan op de eindbestemming. Onnodig om te zeggen dat de trein daar voortijdig eindigde en de reizigers die verder moesten over moesten stappen op de trein van het uur erna.
Het meest frappante vind ik nog altijd de connecties die je met onbekenden op de trein hebt. Als je in een stad loopt, dan vallen er bij mij altijd een paar personen op. Misschien door een extravagant kapsel, of misschien omdat ik hen er mooi vind uitzien of omdat ze een mooi kledingstuk hebben. Zoiets is er dan ook op de trein, maar dan anders. Je legt onverwacht oogcontact met elkaar en soms glimlach je naar elkaar. Waarom? Het is geen sociale verplichting om te glimlachen naar iemand, in tegenstelling tot het openhouden van een deur voor iemand. Misschien omdat je op een dieper niveau elkaar begrijpt. “Moet jij hier ook uit?” “Ja, ik woon hier in de buurt.” “Mooi dorp he?” “Jawel, mooi dorp!” Zoiets stel ik me dan voor als het een luide conversatie is. Maar op de een of andere manier is dat niet nodig. Want je hebt die ene connectie. Dat ene ding hetzelfde.
Maar het hoeft niet per se wederzijds te zijn. Het kan ook zijn dat mensen je gewoon extra opvallen, of langer bijblijven. Zo dacht ik nog laatst over een conducteur ‘he, hij lijkt precies ‘ne Franse’. En toen hij mij later aansprak dat het halletje eerste klas was (sinds wanneer hebben eersteklassers het privilege om in een apart halletje te staan?) en toen hij mijn kaartje controleerde en mij later vroeg “ca va?” omdat ik naar buiten stond te staren bij de deur, was hij inderdaad Frans. Op een of andere manier zal mij dit nog lang bijblijven.
Het is vreemd waarom dat gebeurt. Waarom blijven sommige mensen je heel lang bij en vergeet je hetzelfde moment wie er twee tellen geleden nog naast je zat in de trein? Is het dat het treinreizen een of andere band schept? Wie weet.
En dan een andere keer kom je iemand van Quizlet voor het eerst tegen als je op een station strandt, niet waar Histoire?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen