Lente/Ostara.

Terwijl de avond langzaam maar zeker overliep in de nacht en ik na een lange werkdag stevig doorstapte gisteravond om mijn weg naar huis te vervolgen, haalde ik een keer diep adem en doordacht ik mijn dag even. Het was ontzettend hectisch geweest, maar daar doe ik het voor. Daarom hou ik zo ontzettend veel van mijn beroep! Het goed moeten presteren zorgt op de een of andere manier voor een kick die er weer voor zorgt dat ik enkel het beste van mezelf verg. Dat ik mezelf geef voor de volle 300%, zodat die drang naar presteren aan het einde van zo’n dag zwoegen plaats kan maken voor niets meer of niets minder dan menselijke tevredenheid. Met een glimlach op mijn gezicht vervolgde ik mijn laatste paar meters naar huis en keek ik voldaan naar de nachtlucht die verheldert werd door een prachtig grote en zeer krachtig schijnende maan.

Vaak kijken mensen me altijd ontzettend vreemd aan als ze me op die manier glimlachend over straat zien lopen. Dan zie ik ze gewoon denken ‘Wauw, die is écht gestoord..’. Maar hoe langer ik ze aankijken, hoe meer die mondhoeken omhoog beginnen te krullen en zomaar ineens ontstaat er dan een klein glimlachje op hun gezicht. Zonder dat de mensen zich echt beseffen waarom, voelen ze zich ineens goed, vrolijk of misschien zelfs wel gelukkig en schudden ze al hun beestachtige en overbodige zorgen en onzekerheden van zich af. Voor heel even zijn ze gewoon gelukkig, zonder dat het ze nog uitmaakt wie hen nu glimlachend over straat ziet lopen en dat enkel, omdat mijn glimlach aanstekelijk werkte. Er is niets mooiers als je glimlach met een ander delen en zien dat het die persoon écht goed doet, al is het maar voor enkele seconden.


Ik hou van de lente, omdat ik het prachtig vind om te zien hoe alles om me heen weer helemaal opbloeit en opnieuw opgebouwd wordt. Ik hou van nieuwe, verse starten en kansen. Het laat je des te meer beseffen dat het oké is fouten te maken en dat het niet uit maakt hoe erg je het vandaag verprutst hebt, zolang je er morgen maar weer volop tegen aan gaat. Ik hou van de geur van de krokussen die nu ineens met honderden tegelijk de grond uit schieten als je even niet kijkt en ik hou bovenal van dat grillige dat zomaar ineens van mensen af lijkt te smelten, zodra ze de eerste lentezonneschijn op hun gezicht voelen. Welk seizoen hebben jullie graag en waarom?

Soms vraag ik me af of ik dan echt de enige persoon ben, die de dingen ziet er ervaart zoals ze ‘lijken en horen te moeten zijn’ naar mijn idee. Of ben ik gewoon zo gestoord in die bovenkamer van me dat ik enkel denk dat alles veel prachtiger en mooier is dan de gemiddelde mens ziet. Weet je wat, misschien komt het wel gewoon doordat het Lente is?! Als dat ervoor kan zorgen dat ik nog 3 maanden uit de buurt van een dwangbuis blijf, geef ik met alle plezier de lente de schuld!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen