Een wens in vervulling

Soms vraag ik me af of het er allemaal wel toedoet. Of het zin heeft, dat ik elke dag opsta, naar school of vrienden ga en weer naar bed ga aan het eind van de dag. Er is toch niemand op wie ik ooit invloed zou kunnen hebben?
Nu ik over anderhalf jaar mijn VWO-diploma hoop te halen, ben ik gaan nadenken over een toekomstige studie en mijn wensen voor de toekomst. Mijn enige wens is eigenlijk om mensen te helpen. Het is altijd mijn wens geweest. Alle beroepen die ik vanaf jongs af aan overwogen heb, hebben altijd te maken gehad met anderen helpen. Ongeveer een week geleden besefte ik, dat ik daar helemaal geen studie voor nodig heb.
Ik opende mijn Facebook en zag daar een berichtje van een vriendin. Een vriendin die een ontzettend zware thuissituatie heeft, in een instelling woont en eind november daaruit is weggelopen. Ze bedankte me voor alle steun afgelopen weken, dat het veel voor haar betekende dat er iemand om haar gaf en dat ze weer terug was in de instelling.
Dat berichtje betekende meer voor mij dan ze ooit zal weten. Tijdens haar vermissing voelde ik me slechter dan ik me in tijden heb gevoeld: ik kon niet helpen, ik wist niet waar ze was, hoe het met haar ging, sliep slecht en ga zo maar door. Het is een rare situatie, omdat je totaal niet weet wat je moet. Aan de ene kant lijkt het haast asociaal dat iemand wegloopt en veel mensen in ongerustheid achterlaat. Aan de andere kant, heeft zij het in de instelling zo slecht, dat ze de plek die het dichts bij thuis komt achter zich laat. Nee, ik heb haar geen seconde iets kwalijk genomen. Dat doe ik nog steeds niet.
Ik ben uiteindelijk berichtjes naar haar gaan sturen: muzieknummers met een troostende tekst, gedichten, gedachten, dingen die me bezighielden. Af en toe reageerde ze met een kort antwoord of bedankje, wat al heel bijzonder scheen te zijn: de rest van onze gezamenlijke vrienden negeerde ze. Op deze manier had ik het idee dat ik op zijn minst niet nutteloos was. Toen ik een week geleden haar berichtje las waarin ze me bedankte voor alle steun, gaf ze me onbewust antwoord op een vraag.
Ja, er zijn mensen op wiens leven ik invloed kan hebben en ja, het heeft zin om elke dag op te staan. Ik hoef niet de hele wereld te helpen. Dat kan en wil ik niet. Maar ik kan er wel voor mijn vrienden zijn en ze proberen te helpen. Ik doe ertoe voor mijn vrienden. Ik kan op zeer kleine schaal invloed hebben op hun levens, hopelijk alleen maar in positieve zin. Mijn wens is al in vervulling gegaan: ik heb iemand geholpen.
Ik doe ertoe in deze wereld en ik hoop dat jullie dat ook allemaal een keer kunnen beseffen, want het is een geweldig gevoel, dat ik iedereen gun.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen