Een nieuwe richting

Het leven is als een rivier die onwillekeurig stroomt tot hij in de eeuwige zee uitmondt. Een rivier met stroomversnellingen, kalme wateren, watervallen, obstakels en splitsingen. Die splitsingen staan voor veranderingen: veranderingen waar je niet meer van terug kan komen en veranderingen die nog wel een beetje te kneden zijn. In mijn leven ben ik al meerdere splitsingen tegengekomen, bij sommigen daarvan heb ik bewust voor een bepaalde richting gekozen, andere splitsingen nam ik eigenlijk onbewust, gestuurd door mijn ouders of een leerkracht.

Een nieuwe splitsing kwam er voor mij aan na af te studeren aan het middelbaar. Ik heb een tijdlang rondgedobberd voor die splitsing, me afvragend welke richting ik zou moeten inslaan. En uiteindelijk besloot ik om me in een universitair avontuur te werpen met Biomedische Wetenschappen. Het klonk mooi en interessant in mijn oren: de mens en al zijn aspecten leren kennen om dan uiteindelijk in laboratoria te zoeken naar hoe je een bepaalde ziekte zou kunnen genezen.
Ik mocht ook op kot wat betekende dat ik meer vrijheid zou kennen en dus ook meer zelfdiscipline zou moeten kweken, maar op zich had ik daar niet veel problemen mee. De richting bleek echter toch niet echt mijn ding te zijn, ik zag mijn kotgenoten haast nooit en ik vond ook geen connectie met mijn medestudenten. Kortom: ik voelde me alleen en dat na een middelbare schoolcarrière waar ik ook geen hechte vriendschappen uit had gehaald zorgde voor een somberheid die over me neerdaalde.

Toen nam ik het besluit om me weer te laten leiden in een splitsingsweg van mijn rivier en in mijn thuisstad Verpleegkunde te studeren. Het betekende voor mij dat ik terug bij mijn ouders zou moeten intrekken wat betekende dat ze een zicht zouden krijgen op hoe vaak ik weg ging. Maar toch was het mijn beste beslissing ooit: ik hou van mijn richting en ik heb geweldige mensen leren kennen. Ik heb me ook laten dopen bij een studentenvereniging die als een tweede familie voor me is en mijn ouders geven me voldoende vrijheid om toch een optimaal studentenleven te kunnen leiden.
Sinds ik die verandering in mijn rivier heb gevolgd, zo’n jaar geleden, heb ik me niet meer alleen gevoeld. En ik heb het gevoel dat ik eindelijk terug leef.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen