Zonder familie

Mijn semester in het verre buitenland is bijna afgelopen. Over een ruime week vlieg ik terug naar Nederland. Ik kan niet zeggen dat ik er al veel zin in heb. Natuurlijk mis ik mijn familie en vrienden thuis, maar het leven hier in Noorwegen is zo fijn dat ik eigenlijk nooit meer weg wil. Al is er momenteel wel iets gaande waardoor ik iets meer motivatie vind Oslo daadwerkelijk te verlaten en weer om te ruilen voor Groningen: al mijn vrienden gaan ook weg en deze morgen zijn de eerste twee vertrokken.
Ik heb vrienden moeten uitzwaaien, misschien voorgoed, maar misschien ook niet en dat is een raar idee. Van sommige mensen weet je dat je ze één keer de hand zult schudden of slechts één week vakantie met hen zal delen en dat is prima. Andere mensen zullen er waarschijnlijk voor altijd zijn. Ik ben gezegend met een gelukkig gezin en kan me niet voorstellen ooit zonder mijn ouders of zusje te moeten leven, of in ieder geval de komende dertig jaar niet.
Zo afscheid nemen zonder zekerheden voelt voor mij raar. Ik ben misschien wat minder verdrietig dan als ik had geweten dat ik ze nooit meer zou zien, maar toch was het een rare dag. Samen met andere vrienden, diegene die nog niet vertrokken zijn, heb ik zo ongeveer de hele dag in de keuken van mijn flat gezeten. Allemaal hadden we de kleine hoop dat de vertrokken vrienden op magische wijze toch opeens aan zouden komen lopen, alsof ze slechts naar de universiteitsbibliotheek of supermarkt waren geweest in plaats van de andere kant van Europa. Maar nee, niemand kwam. Niemand zal meer komen, iemand vertrekt slechts.
Om al het leed te verzachten zijn er vage afspraken gemaakt om onze kleine familie weer samen te brengen. Er zijn plannen voor een jaarlijkse reünie en een gezamenlijke vakantie om Oslo weer te begroeten. Het zijn mooie plannen maar ook voor in de verre toekomst. En je weet hoe het gaat met dat soort plannen: ze worden niet zo vaak nagekomen. De kans is groter dat we elkaar vergeten dan dat we ooit samen Oud en Nieuw gaan vieren in Amsterdam.
Deze gedachte stemt me somber, stemt denk ik iedereen somber. Vandaag was een rare dag en deze sfeer zal zeker nog een week blijven hangen. Bijna elke dag vertrekt een geliefde vriend en dus is bijna elke dag een verdrietige.
De overgebleven mensen vermaken zich met reizen naar Lapland en Stockholm of gewoon met drank. Al is dat laatste in Noorwegen een slecht idee. Alcohol is geprijsd alsof het van puur goud gemaakt is en bovendien is je verdriet wegdrinken nooit een oplossing. Nee, in plaats van naar de drugs te grijpen houd ik me vast aan de hoop, de hoop dat ik mijn nieuwe familie volgend jaar weer ga zien en dat is voor nu, voor vanavond, even genoeg.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen