Mijn plaats, mijn mensen

Hoi daar, hoe gaat het met jullie?
Het is waarschijnlijk een tijdje geleden dat jullie mij nog gezien hebben.
Eerlijk gezegd, ik heb een mailtje van de mods ontvangen rond mijn inactiviteit en ik was zo verbaasd dat het al weer twee hele maanden geleden is dat ik een column geschreven had, zelfs dat ik überhaubt nog iets geschreven heb.
Mijn leven heeft een 360 graden draaitje genomen sinds de laatste keer dat ik hier op Q een stukje van mijn levensverhaal neergegooid heb. Toch zijn er enkele dingen waarvan ik nog geen afscheid wil nemen, columnist zijn is daar eentje van, dat is ook meteen de reden dat ik achter mijn slechte smartphone toetsenbord gevlogen ben.
Wat is er dan zo veranderd?
Ik ben in oktober begonnen aan een universitaire opleiding biologie in Gent.
Het studentenleven bevalt me prima, hoewel ik zin heb om de NMBS te sabotteren, niet dat het verschil zou maken, daar zijn ze zelf namelijk heel goed in, maar genoeg geklaag voor vandaag.
Ik heb het idee dat ik echt mijn plekje en mijn mensen gevonden heb. In mijn relatief kleine richting ken ik praktisch iedereen en hoewel ze niet allemaal mijn type zijn, komen we allemaal overeen. De mentaliteit staat me hier erg aan en ik heb ook mensen gevonden die net zo'n nerds zijn als ik. Verder zijn het uitgaansleven en de lessen geweldig en ben ik verliefd aan het worden op onze kleine, gezellige studentenstad. (De ongelukjes met de fiets neem ik er dan maar bij.)
Ondertussen begin ik thuis ook als een volwassene behandelt te worden. Een snelle tip: stel dit zo lang mogelijk uit, het is het niet waard.
Ik mis het schrijven wel, mijn hoofd zit vol ideeën, maar er is gewoon geen tijd meer om er iets mee te doen. Gelukkig heb ik het tegenwoordig niet zo hard meer nodig om dingen van me af te schrijven, anders was ik sowieso al lang ontploft.
Nu denken jullie natuurlijk dat mijn sociaal leven al mijn tijd in beslag neemt, maar de 38 uur les in de week (ongeveer het dubbele van vele uniefrichtingen) weet me ook wel bezig te houden.
Ondanks het eindeloze schoolwerk, dat me letterlijk van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bezig houdt, met enkel pauzes voor eten, slapen en douchen (en natuurlijk wat zeldzame momentjes plezier en sociaal leven) heb ik voor het eerst het idee dat ik echt wil werken voor iets. Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil en het echt graag doe. Ik heb veel getwijfeld, maar dit was echt één van de beste keuzes die ik ooit gemaakt heb. Als iets je complete vrije tijd in beslag neemt, en je toch je glimlach kan opzetten, dan weet je dat goed zit.
Het voelt fijn om na een lange tijd dat er altijd wel iets mis was, nu echt op mijn plaats te zijn, met mijn mensen. (Natuurlijk is dat te mooi om waar te zijn, maar dat gezeur valt buiten deze column.)
Ik kan in de spiegel kijken en zeggen dat ik gelukkig ben, dat ik zin heb in mijn dag en klaar ben voor de rest van mijn leven. Het is iets wat ik iedereen kan aanraden, erkennen dat het goed met je gaat.
Ik hoop van harte dat jullie dat ook kunnen.
En voor de crewleden hier die ook op unief/hoge school zitten, applausje dat jullie nog zoveel tjd en energie in Q kunnen stoppen. Ik zal mijn best doen om jullie de extra taak van achter mij te moeten zitten te besparen.
Cheers
Cress

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen