Oostende

Drinken aan zee. Denken aan jou. Wachten op sneeuw. (Spinvis – Oostende)

Er is momenteel zo veel te doen in zowel Oslo als andere delen van Noorwegen voor mij dat ik de tijd niet heb om thuis te missen, echt te missen. Natuurlijk denk ik wel eens aan wat er zich nu allemaal in Groningen afspeelt en word ik lichtelijk jaloers als ik hoor dat sommige vrienden van mij al pepernoten kunnen eten, maar het brengt me niet aan het huilen. Alleen ’s nachts, wanneer ik rustig in bed lig en alle activiteiten gestaakt zijn, heb ik echt de tijd om aan mijn andere thuis te denken, over mijn andere thuis, duizend kilometer hiervandaan, te dromen. (En ja, mijn andere thuis, omdat Oslo inmiddels ook allang als een thuis aanvoelt). Het is gelukkig niet zo dat ik elke nacht over Nederland droom, denk ik, kan ik mijn dromen nooit zo goed herinneren. In de dromen die ik mij wel kan herinneren reis ik terug naar huis en ga ik verder met mijn avonturen in een andere, vertrouwde stad. Het zijn fijne dromen vol met dingen als kabelbanen onder de grond en trams bergop, maar ze lijken toch vooral om één persoon te draaien, de enige die ik eigenlijk mis. Niet mijn ouders, niet mijn zusje, zelfs niet mijn vriend (dat komt waarschijnlijk omdat hij redelijk toevallig ook naar Oslo verhuisd is), maar mijn beste vriend.
Het voelt raar om hem niet meer om mij heen te hebben, niet meer naar hem toe te kunnen fietsen als we ons allebei vervelen en er wel klaar mee zijn om via sociale netwerken met elkaar te communiceren. Het voelt eenzaam hem niet meer twee keer per week te zien.
Ik mis onze gesprekken over problemen. Gesprekken die niet alleen uit geklaag bestonden, want klagen kan ik echt bij iedereen, maar ook nuttige oplossingen leken te produceren. Gesprekken die nachtenlang door konden gaan, onder het genot van een biertje in de kroeg of langs wandelend langs de grachten van de stad, net zoals tot het licht werd en het tijd werd om naar huis te gaan. Tijd om een uur of twee later weer op te staan om naar college te gaan. Ik was altijd vermoeid, maar het maakte niet uit, want ik had een goede nacht gehad.
Nu slaap ik ’s nachts, een stuk gezonder, maar minder leuk. Want naast serieuze gesprekken zijn stomme dingen doen ook altijd een favoriet tijdverdrijf. Stomme dingen doen als niet-grappige filmpjes op het internet kijken, die op dat moment toch grappig zijn, maar niet meer als hij ze nu via Facebook doorstuurt. Stomme dingen als ontbijten met tosti’s, keihard meezingen met wederzijdse favoriete artiest Spinvis en elkaar onmogelijke passages uit studieboeken voorlezen (want ja, ik ben nu eenmaal nogal een nerd). Allemaal dingen die nu eenmaal bij ons horen en in je eentje niet leuk zijn, behalve Spinvis, want Spinvis is altijd leuk. Al doet vooral de muziek, meer nog dan mijn dromen, me thuis missen. Ik luister naar de verschillende nummers en aantal hebben sterke relatie met personen uit mijn leven. Zo is ‘Oostende’ het nummer voor mij en mijn beste vriend, vandaar de titel. Deze column heeft namelijk niets met Oostende zelf te maken en ik ben er ook nog nooit geweest.
Kortom, ik mis mijn beste vriend. Iemand bij wie ik altijd terecht kan als het even niet zo goed gaat en die altijd een schouder vrij heeft waarop ik kan uithuilen. Iemand met wie ik alles niet zo serieus hoef te nemen. Zo hebben we bijvoorbeeld het idee om straks samen maar in een supermarkt te gaan werken, nadat we onze volstrekt nutteloze doctoraten hebben gehaald, omdat het dan wel leuk gaat worden. Ik mis het comfort van de gedachte dat als alles mislukt in het leven, ik hem altijd nog heb om alles net iets leuker te maken.

Nog maar drie maanden…. *zucht*

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen