De eindeloze gevolgen van onze westerse maatschappij

Soms moet je eens helemaal uit je comfortzone getrokken worden, voor je bepaalde dingen gaat inzien. Dit was voor mij absoluut het geval toen ik mijn stiefvaders familie ging bezoeken in Iran.
De eerste dingen die me meteen opvielen waren de cliché's, die voor geen meter leken te kloppen.
Dit midden-oosters land roept bij de meeste mensen meteen de woorden onveiligheid en onderdrukking op. Ik heb me slechts in één geval echt onveilig gevoeld, en dat was midden in het verkeer van de grotere steden.Ik heb minder politie in de straten gezien dan gewoonlijk in België.
Onderdrukking vind ik ook een sterk overdreven woord, jawel, de grondwet, gebaseerd op de Koran, is niet mijn favoriet. Vooral de manteau - zoals ze die lange dingen die je verplicht over je kleding heen moet dragen, noemen (en al helemaal niet te verwarren is met andere, meer op tentzeilen gelijkend kledingstukken) - en de verplichte sjaal over mijn hoofd bij 40 graden, stonden me niet bepaald aan, maar te warm was het toch. Bij vijfenzeventig procent luchtvochtigheid met al die kleren aan zwemmen in de Perzische Golf, was ook een eenmalige, maar aparte ervaring.
Een ander cliché waarvan ik duidelijk het tegendeel gezien heb, zijn de oudervaardigheden van de mannen. In mijn ogen zijn velen van hen zelfs meer en handiger met hun kinderen bezig dan onze westerse nieuwe man.
Laat mij trouwens ook even iets duidelijk maken: wie niet gewend is aan onze emancipatie, vindt het heerlijk thuis te kunnen zijn met de kinderen, met een man die voor hen zorgt. Scheidingen komen veel minder voor, omdat men gewoonweg meer moeite doet om alles op te lossen, hoe diep en onmogelijk je soms zit. Geven we te snel op? Ik weet het eerlijk gezegd echt niet.
Men kiest dan ook zorgvuldiger, wij proberen maar van alles, met de eindeloze mogelijkheid tot daten, terwijl men daar echt iemand kiest om er met zekerheid bij te blijven. Zoek je dan niet verder als je niet compleet zeker bent?
Ook viel het me op dat vrouwen in andere culturen veel meer openlijk durven laten zien hoeveel ze wel van hun man houden, iets wat hier na een langere relatie gewoon hopeloos over begint te komen in onze maatschappij. Ik was werkelijk geboeid door de goed functionerende, gelukkige huwelijken die ik stuk voor stuk weer terugzag. Wanneer men meer tijd neemt om te leven, zoals men in het zuiden wel nog kan, en minder belang hecht aan carrières, kan men blijkbaar een veel efficiënter familieleven hebben.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds niet het type dat om mijn eenentwintigste zal trouwen, mijn werk zal opzeggen om binnen het jaar een kindje te hebben en voor de rest van mijn leven ambitieloos thuis zou kunnen blijven. Ik wil ook een eigen carrière, een huwelijk lijkt me vandaag de dag ook lichtjes overbodig en ik weet niet eens zeker of ik ooit wel kinderen wil.
Ik heb een totaal andere cultuur leren appreciëren en begrijpen, en ik voel me er rijker door als mens. Rijker aan cultuur, inzicht, misschien zelfs opties en ik ben heel blij dat ik over mijn horizon heb kunnen kijken.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen