Definitie vs daadwerkelijke betekenis.

Ouders. Is het ooit in je opgekomen hoe eenzijdig en plat dat woord eigenlijk is? De definitie is letterlijk 'vader en moeder', waarbij vader en moeder biologisch gezien is. Wettelijk gezien zijn het de mensen die alle beslissingen voor je mogen maken en degenen die in het lijstje in je document staan aangegeven. Maar betekent dat dat het ook degenen zijn die het meest geschikt zijn voor de taak? Ik neig ernaar om daar 'nee' op te antwoorden.
Mijn vader is nooit een ouder voor mij geweest. Misschien probeerde hij het wel, maar het is er zo nooit uitgekomen. Hij was een alcoholist, een zware, en al van jongs af aan was ik de ouder voor degene die mijn ouder had moeten zijn. Zijn drankprobleem hing samen met ernstige psychische en lichamelijke aandoeningen die er voor hebben gezorgd dat ik me meer dan eens heb moeten voorbereiden op opgroeien zonder vader. In zijn alcoholische woedebuien kreeg je alles wat maar in handbereik was naar je toegeworpen. En ik bedoel dan ook alles. Van kranten tot cd's en van borden tot vorken, ik heb het allemaal naar mijn hoofd gesmeten gekregen. Er waren momenten waarop ik bang was voor mijn eigen leven, zo ver heen dat hij kon zijn. Dan vergeten we de wrede woorden nog, nauwkeurig gekozen om je te raken waar het het meeste zeer deed. Hij was het slachtoffer van alles en wij waren de grote boze wolven. Na een zelfmoordpoging kwam hij in een kliniek terecht en 2 jaar leek alles goed te gaan. En zelfs toen was hij geen ouder voor mij, maar ik meer voor hem. Hij probeerde het, ongelukkig en met geld, maar sommige dingen zijn nou eenmaal niet te koop. Zijn laatste daad als mijn ouder, was zijn eigen leven nemen.
Aan de andere kant van het spectrum, staat mijn stiefvader. Niet wettelijk vastgelegd, hij is 'enkel' de vriend van mijn moeder. Hij kwam zo'n driekwart jaar voordat mijn vader zelfmoord pleegde in mijn leven. Als er iemand die ik zie als mijn vader, mijn papa, mijn ouder, dan is hij het. Ondanks alle gebreken die hij heeft en alle dingen die me aan hem irriteren, hou ik van hem zoals ik graag van mijn eigen vader had gehouden. De band die ik met hem heb, is dieper en significanter dan degene die ik met mijn eigen bloed had. Nu ik dit schrijf, besef ik hoe hard dit klinkt. Het is niet alsof ik niet van mijn 'echte vader' hou. Dat doe ik wel, ontzettend veel. Maar op een andere manier, op andere diepte. Mijn stiefvader was degene die me vertelde dat mijn vader er niet meer was, hij was degene die naast me zat en me over zijn eigen leven vertelde en hij was degene die me er doorheen heeft getrokken. Die me heeft laten zien dat er nog een leven te leven was, al heeft hij dat zelf waarschijnlijk niet door gehad. Hij is zachtaardig, zorgzaam, liefdevol en beschermend. Ik voel me veilig als ik bij hem ben, iets dat ik, voor hij in mijn leven kwam, niet had. In alle betekenissen dat het voor mij uit maakt, is hij mijn ouder.
Begrijp me niet verkeerd, toen mijn moeder eerst met hem aankwam, vond ik hem maar een vreemde gozer. De eerste keer dat hij langs kwam, gooide ik de, in ons huis befaamde, opmerking 'Als je maar niet denkt dat hij kan blijven slapen!' er uit. Ik was 14 en had mijn moeder nooit met iemand anders gezien naast mijn vader. Kun je het me kwalijk nemen? Ook zijn er dagen dat ik hem wil smoren. Naast wat ik eerder heb verteld over hem, is hij ook frustrerend, koppig en ontzettend eigenwijs. Hij maakt genoeg fouten, jaagt me expres de kast op en soms zou ik hem het liefst de wc door willen spoelen. Maar, voor zover ik weet, zijn dat dingen die kinderen wel vaker denken over hun ouders. Voor mij spoelt het positieve, het negatieve weg. En ik ben niet meer bang om toe te geven dat hij mijn ouder is.
Ik stem er voor om de definitie van ouders te veranderen. In plaats van het 'vader en moeder' te laten zijn, zouden we het moeten veranderen in 'papa en mama'. De enige definitie waarbij je je niet schuldig hoeft te voelen als je iemand naast een ouder als daadwerkelijke ouder beschouwt.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen