Examenkriebels.
Morgen is het al zo ver. Dan krijg ik, met een heel aantal andere leerlingen, te horen of we wel of niet geslaagd zijn. Ik voel de spanning bij de familieleden er al in zitten, maar zelf ben ik nog niet zenuwachtig, althans, niet dat ik zelf weet. Natuurlijk is het wel spannend om te horen of je geslaagd bent of niet, maar op dit moment vind ik het meer irritant om er steeds weer aan herinnerd te worden door bekenden. Het liefste laat ik het moment zo stil mogelijk komen, zo stil mogelijk voorbij gaan en zo stil mogelijk verdwijnen. Dit is niet mogelijk als er steeds maar weer mensen komen die mij eraan herinneren dat ik donderdag de uitslag ga krijgen die wellicht mijn leven een grote domper gaat geven of mijn leven juist groen licht gaat geven.
Oké, misschien maak ik me er wel zorgen over. Natuurkunde ging bij mij echt helemaal niet goed en van de rest van de examens ben ik ook niet helemaal zeker dat ik het goed gemaakt heb. Ik bedoel, stel nou dat ik nu toch zak? Op zich is het geen schande als je zakt of als je blijft zitten. Maar ik ben in de vijfde al blijven zitten en dan zou ik nu óók weer zakken.
Het is absoluut geen schande om te blijven zitten mensen (voor diegene die moeten gaan blijven zitten dit jaar). Neem dit nou maar van mij aan. Ik heb nieuwe vrienden leren kennen, ik ben in een leuke laag terecht gekomen en ik heb wat meer levenservaring opgedaan zodat ik niet als een nét achttienjarige op kamers moet gaan. Maar als ik nu zak, heb ik mezelf twee jaren achter elkaar gefaald. Er spoken nu al doembeelden in mijn hoofd op dat ik niet ga slagen. Zie, als ik twee keer achter elkaar een jaar niet haal op een niveau, dan ben ik het toch niet waard om op dit niveau eindexamen te doen en te slagen? En als ik al twee keer over een vijfde jaar moet doen en twee keer om een eindexamen te halen, kan ik universiteit dan wel aan? Houd ik mezelf dan niet voor de gek?
Begrijp nu niet verkeerd. Dit denk ik niet over anderen. Ik heb een vriendin die in de vierde is blijven zitten en in de vijfde is gezakt en het examenjaar nog eens over moest doen en daar sta ik ook helemaal achter. Maar het gaat hier echt om mijn zelfbeeld. Ik kan mijn eigen gestelde eisen toch onmogelijk falen?
Hm. Misschien ben ik toch wel een beetje zenuwachtig. In ieder geval niet zo zenuwachtig als voor mijn eerste examen en al helemaal niet zo zenuwachtig als ik donderdag ga zijn. Maar nu geniet ik vooral van mijn wel verdiende vrijheid. Ondanks deze zorgen en stress rondom de examens heb ik toch genoten van het examenjaar. En uiteraard ga ik de middelbare school wel missen, ook al kijk ik er nu al op vooruit om op kot te gaan.
Reacties (1)
Ik was zelf ook mega zenuwachtig. Gelukkig kreeg ik een positief telefoontje. Ik ben blij dat ik hier weg ben, van de middelbare, hoewel ik het onbezorgde wel ga missen. Huiswerk niet maken is er op de uni niet meer bij, denk ik.
1 decennium geledenMaar ik denk dat ik een supertijd tegemoet ga, sowieso omdat ik ga doen wat ik leuk vind. Frans en tekenen laten voor wat het is, heerlijk. Als 18 jarige ben je onderhand wel toe aan wat vrijheid en zelfstandigheid, na 6 jaar op de middelbare.