Deprimerende troost
Het weer was nogal stormachtig vandaag. Het water in de grachten van Groningen stond hoger dan ik het in maanden gezien heb. Ik dwaalde door de stad, luisterend naar muziek en soms mensen de juiste richting opsturend. Ik had vandaag niet echt een doel in mijn stad, naast rondzwerven en zelf hopelijk de juiste richting vinden.
Nu, een paar uur later, heb ik nog steeds niets gevonden. Ik zit op bed, kijkend naar de stapel was die ik eigenlijk nog moet opvouwen, luisterend naar het geschiet en de explosies van de eeuwige potjes Call of Duty, die mijn huisgenoten tegen elkaar spelen. Normaal zou ik er om deze tijd (half 11, kinderbedtijd) iets van gezegd hebben, maar nu kan het me niets schelen. Eigenlijk kan helemaal niets me meer schelen. Ik slaap slecht, ik eet slecht en breek regelmatig in tranen uit. Vooral in het openbaar. Natuurlijk in het openbaar.
Het voelt nogal onnodig om te zeggen dat het niet goed met mij gaat, maar ik doe het toch. Het gaat niet goed met mij en ik ga deze column gebruiken om het negatieve gevoel een beetje van mij af te schrijven. Hopelijk. Gesprekken met vrienden en lange wandeling met mijn vader door een doorweekt, modderig bos hebben niet geholpen.
Het gaat niet goed omdat ik weer eens iets ontzettend verkloot heb. Maar dan ook echt verkloot. Ik heb mijzelf weer eens in een situatie gebracht waaruit ik het liefste keihard weg wil rennen. Ik wil heel hard wegrennen naar vrienden met wie ik over mijn problemen kan praten, maar ik durf niet. Ik schaam me voor de situatie waar ik in zit.
Mijn naar de buitenwereld oh zo perfect lijkende relatie is op sterven naar dood. Het doet me pijn, maar ik kan maar niet huilen. Wat zou ik dat graag willen, even een paar uur lekker uithuilen, met of zonder schouders van vrienden. Na ruim anderhalf jaar, lang op planeet Fisher, lijkt mijn relatie doodgebloed. Niet omdat ik niet meer van mijn vriend houdt, in tegendeel zelfs. Wij lijken niet meer te werken omdat wij allebei in twee verschillende werelden lijken te leven. Ik zit in mijn heerlijke studentenwereld: rondhangen in de stad rond een uur of vijf en vooral veel dingen met alcohol. Hij is wat ouder en dat stadium voorbij. Hij heeft zijn feestjes gehad en gaat na ’s avonds een paar uur gamen met zijn vrienden braaf rond een uur of elf naar bed.
Dat ik hem verlies doet me pijn. Ik houd ontzettend veel van deze jongen, man, maar ik vind het lastig om samen te zijn met iemand die een zo ander leven heeft dan ik momenteel. Het doet me pijn ons steeds verder van elkaar af zien te drijven en ik geef mijzelf de schuld. Ik weet niet waarom, maar ik heb het gevoel dat ik geen relaties in stand kan houden. Ik lijk veel te snel halsoverkop op iemand anders verliefd te worden. Iemand die nog interessanter lijkt. Jongens met lang haar en petten uit Groningen; drummers uit Berlijn. Nu ik terugkijk, merk ik ook op dat mijn huidige vriend wat interessanter is dan mijn ex: een klein kind versus een communist uit het Oosten van Europa. Ik zit me af te vragen of ik niet te snel uitgekeken ben op mensen en of relaties dus wel iets voor mij zijn.
Ik weet ook niet echt een goede afsluiting en ik vrees dat ik de rest van mijn nacht door ga brengen met piekeren over van alles. Of ik ga slechte films kijken en mij volstoppen met goedkope drop, mijzelf wakker houdend met sloten thee. Ik heb al heel erg veel zin in beide opties.
Één probleem is al opgelost, ik heb een extra kopie van het oh zo geliefde statistiekboek gevonden, mocht het uitgaan. Een kleine, deprimerende troost.
Reacties (4)
wat rot voor je. Ik leef met je mee. En ik weet ook precies hoe het voelt.
1 decennium geledenje zult later wel nog meer jongens vinden en dan is je verdriet minder. Maar ik weet wel dat het sporen achterlaat.
Het komt heus wel weer goed, echt waar.
Xx
Ah, dat is zo lastig. Ik denk niet dat je echt uitgekeken op hem bent, maar misschien is het omdat je verlangt naar iemand om je mooie studentenleven mee te delen? Ik weet niet hoeveel ouder hij is of je denk dat je voor vreselijks gedaan hebt, maar dit, wat je hier schrijft, zou ik toch maar eens met je vrienden delen.
1 decennium geledenHet einde van een relatie kan soms echt als het einde van de wereld aanvoelen, geloof me, ik weet hoe je je voelt.
1 decennium geledenIk ben 4jaar lang samen geweest met iemand waar ik echt alles mee deelde, ieder moment en iedere gedachte.
Maar het laatste jaar van onze relatie leken we steeds verder en verder uit elkaar te groeien, ook al woonde we onder één dak.
Uiteindelijk voelde ik me zo rot dat ik het zelf heb uitgemaakt, om daarna weken en weken miserabel rond te lopen.
Alleen zijn na zo'n lange tijd is hard en moeilijk.
Maar ik ben nu een jaar singel en ik heb geleerd dat je eerst van jezelf moet houden voor je echt van iemand anders kan houden.
Ik heb mezelf een tijdje verplicht om niet meer verliefd te worden, en als ik dat wel deed dat even te negeren.
Ik heb de tijd genomen om even volledig tot mezelf te komen, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Ik hou nog steeds van mijn ex, met heel mijn hart.
Maar ik besef nu ook dat dat niet noodzakelijk betekend dat je ook samen moet zijn.
Soms moet je elkaar gewoon loslaten, hoe moeilijk dat ook lijkt.
Ik weet nu dat ik klaar ben voor een nieuwe relatie. En ooit, over een tijdje, zal jij dit slechte gevoel ook kwijt raken.
Ik vind je situatie echt rot, en kan je wat liefde betreft geen advies geven vanwege een lichtelijk gebrek aan ervaring. Ik heb geen idee of je medelijden wilt hebben, dus leef ik wel gewoon met je mee.
), maar ik weet niet of dat je lichamelijke toestand ten goede komt.
1 decennium geledenMaar ik kan je wel vertellen: je mag de slechte films best eten (dan ben ik immers van ze af