Kiezen voor geluk, ook al maakt dat je een freak

Voor mijn opleiding heb ik in mijn leven al aardig wat keuzes gemaakt. Toen ik twaalf was, of ik wel of niet Latijn en Grieks wilde. Ik heb voor de Klassieke talen gekozen en er nooit een moment spijt van gehad; behalve tijdens de eindexamens, maar dat is een ander verhaal. Op mijn vijftiende moest ik een profiel kiezen. Economie en maatschappij, met wiskunde B, natuurkunde en biologie. Want stiekem vond ik alle bètavakken ontzettend leuk, behalve scheikunde. Helaas heb ik vanwege persoonlijke kwesties alle extra vakken moeten laten vallen. Dit is iets waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb. Naar de middelbare school ging ik psychologie studeren tegen al het advies van de leraren van mijn middelbare school in. Ik moest iets met taal gaan doen, want ik was zo getalenteerd. Getalenteerd misschien ja, maar geïnteresseerd: nee. Ik heb gekozen voor wat mij het leukst leek en zit inmiddels helemaal op mijn plek, mijn zo geliefde bachelor.
Helaas duurt de veiligheid van de bachelor niet zo lang meer. Ik ben bijna klaar met mijn tweede jaar. Dit betekent dat we ons moeten gaan oriënteren op wat we later willen gaan doen. Ik dacht altijd dat de keuze voor de bachelor alles bepalend was voor een beroepskeuze, maar dit is nu niet meer zo waar. Toegegeven, ik zal nooit meer arts of ingenieur kunnen worden, maar ik heb die ambitie ook niet.
Door deze naderende keuze ben ik opeens weer bezig met allerlei beroepsoriënterende activiteiten, terug naar klas drie van de middelbare school. Het is nu wel iets anders: in plaats van alle beroepen aan te bieden op de informatiemarkt, eindigt nu elk beroep op psycholoog.
Wat wel hetzelfde is, is de besluiteloosheid die ik altijd ervaar bij dit soort dingen. (Ik heb me dan ook twee dagen voor de deadline aangemeld voor psychologie, omdat ik maar bleef twijfelen).
Wat ook hetzelfde is, is dat ik heel goed weet wat ik niet wil. Ik wil geen therapeut worden. Ik heb heel veel respect voor mensen die de hele dag lang, heftige problemen van anderen kunnen aanhoren, maar ik zou dit zelf niet kunnen. Ik weet van mijzelf dat ik te veel zou meeleven en dat ik van de patiënt zijn of haar problemen, mijn problemen zou maken. Wat ik ook niet wil is een of andere businessconsulent worden, al is dit wel zo ongeveer de enige manier om binnen de psychologie een redelijk inkomen bij elkaar te schrapen. Ik ben absoluut niet geïnteresseerd in Human Resource Management/mensen ontslaan en zo veel mogelijk winst genereren.
Om een lang verhaal kort te maken: ik weet niet welke richting ik op wil. Ik heb voor mijzelf al wel bedacht dat ik voor de moeilijke weg ga, in de zin van carrière maken: ik wil toch wel ontzettend graag wetenschapper worden. Hartstikke leuk, maar het brengt me niets verder. Ik moet toch echt specialiseren in een tak van psychologie en ik moet eigenlijk binnen een half jaar uitvogelen welke tak. Gelukkig is het niet zo dat ik absoluut geen idee heb. Ik heb zelfs twee redelijk concrete ideeën. De eerste is voor een column misschien niet zo bemoeiend: klinische neuropsycholoog, mensen helpen revalideren nadat ze hersenschade hebben overleefd. De tweede is bij mij op de opleiding nogal controversieel en openlijk toegeven dat ik hier aan zit te denken plaatst mij direct in de categorie ‘freak’ en dit typen voelt ook een beetje als een coming out. Ik zit er aan te denken om psychometrie te gaan doen, de statistiek van de psychologie, de meest impopulaire tak (twee mensen van de driehonderd kiezen dit).
Nu ik terugkijk en een beetje aan het reflecteren ben, merk ik op dat ik weer terug ben bij mijn interesse van de middelbare school: wiskunde en biologie (natuurkunde studeren heb ik opgegeven). Ik ben een soort van weer terug op de middelbare school, alleen minder onzeker en misschien zelfs wel minder besluiteloos. Ik ben weer de nerd, maar het maakt me niet uit. Ik wil gewoon doen wat me later gelukkig gaat maken en als ik daarvoor een freak moet zijn, dan zij het zo.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen