Stress

Het is lang geleden dat ik echt nerveus was voor een toets. Als ik terugdenk was ik ontzettend bang voor mijn mondelingen op de middelbare school en mijn eindexamens Nederlands en Latijn. Voor de mondelingen omdat ik destijds erg verlegen was en voor de eindexamens omdat er in mijn familie iets naars gebeurd was en omdat ik nog nooit van mijn leven een eindexamen Latijn had gezien. Dit is echter al bijna twee jaar geleden en ik denk er eigenlijk alleen aan als iemand mij specifiek vraagt wat mijn ervaringen zijn met het maken van eindexamens.
Na mijn eindexamens ben ik nooit meer echt zenuwachtig geweest. Niet voor een presentatie van drie uur lang, niet voor mijn toelatingstest voor mijn opleiding, niet voor het tentamen statistiek wat ik per se moest halen omdat ik anders een half jaar studievertraging zou oplopen.
Nu ben ik echter wel zenuwachtig. Het typen gaat wat lastig omdat ik zit te trillen. Ik wil momenteel niets liever dan in een deken in een hoekje wegkruipen om te gaan huilen, uiteraard met zielig muziek op de achtergrond. Ik wil het liefst wegrennen en weer terugkomen als alles voorbij is. Ik wil weer terug naar de middelbare school, waar niet alles van slechts één toets afhangt.
Ik ben vooral zenuwachtig omdat er veel van dit tentamen af lijkt te hangen. Ik ga natuurlijk niet dood als ik het niet haal en de wereld zal ook echt wel braaf rondjes om de zon blijven draaien. Ik weet dit allemaal best, maar toch heb ik het gevoel dat ik mijn tentamen goed moet maken omdat anders mijn leven instort. Als ik er rationeel naar kijk dan zijn er eigenlijk maar twee consequenties als ik het tentamen niet haal. Nummer 1: ik mag niet naar het buitenland om daar een minor te volgen en nummer 2: ik moet nog een half jaar naar mijn docent luisteren. Beide zijn niet echt fantastisch leuk, maar prima te overleven.

Dus, objectief gezien hoef ik niet nerveus te zijn. Mijn leven hangt niet van dit ene tentamen af en ik heb de afgelopen weken genoeg geoefend om de stof tot in de kleinste details te beheersen. (Ik ken inmiddels de oefententamens uit mijn hoofd). Toch zegt mijn lichaam wat anders. Het wil huilen. Het is misselijk. Ik had gehoopt door deze column te typen, het van mij af te schrijven. Helaas. Ik wil nog steeds keihard wegrennen. Weg van alle verantwoordelijkheden die ik nu heb. Weg van de stress. Ik wil terug naar huis. Terug naar mamma en pappa. Ik ben zo nerveus dat ik het weer even helemaal gehad heb met het volwassen zijn. Ik wil weer veertien zijn. Kleine wereld. Niet na hoeven te denken over de toekomst.
Ik begin me dus ook af te vragen, al typend, of het wel echt alleen het tentamen is dat mij zo gestrest maakt. Ik hoop dat het alleen het tentamen is, want dan is het morgen allemaal voorbij. Ik vrees alleen dat andere omstandigheden mij zo uitgeput hebben dat ik niet meer kan. Mijn voorraden zijn op en ik wil alleen maar slapen, maar mag dit niet van mijzelf omdat ik een bepaald tentamen nog maar negen keer gemaakt heb en een tiende keer, in mijn overtuiging, mij vast een hoger cijfer geeft. Alle logica ontbreekt, maar het schuldgevoel, aangewakkerd door de stress zorgt ervoor dat ik niet lekker kan slapen.
Zoals je kunt lezen, heb ik het momenteel helemaal gehad. Ik ben toe aan vakantie (en als het zou kunnen het voordragen van deze column in mijn huidige toestand aan mijn docent, zodat hij zich realiseert wat zijn vak met ons doet).

Een lichtpuntje. Morgen direct na het tentamen heb ik vakantie. Echt vakantie. Even een weekje weg van alle stress in Groningen. Ik ga heerlijk uitwaaien en het is misschien wel die gedachte die me morgen door het tentamen helpt.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen