Je eerste gevoel

Vertrouw op je gevoel is iets wat veel mensen zeggen, maar zo weinig mensen ook echt doen. Nadenken over elke actie die je uitvoert, is een deel van wie we zijn. Mensen leren hun eigen impulsen te beheersen, hun verstand te gebruiken. In dit tijdperk van wetenschap, ratio en techniek is er niet altijd plaats meer om op je gevoel te vertrouwen. Overal moeten regeltjes en technieken voor zijn, je moet alles kunnen verklaren. Iets is niet gewoon juist omdat het juist voelt, er moet een reden voor zijn, heb je er geen, dan ben je naïef. Je kan niet besluiten iets niet te doen omdat het niet goed voelt, als je het niet kan verklaren, ben je gewoon paranoïde en moet je jezelf er overheen zetten.
De waarde van ons gevoel, van onze intuïtie, is sterk gedaald. De maatschappij wil ons onder controle houden, ons voorspelbaar houden, door dezelfde redeneringen aan iedereen op te dringen.
Toch is onze natuurlijke intuïtie nog niet helemaal verdwenen, die zit nog weggestopt diep in ons en waarschuwt ons voor dingen die we niet meteen kunnen verklaren. Je hebt een voorgevoel bij alles en iedereen, een eerste indruk die je idee over iets subtiel beïnvloedt. Vandaag de dag wordt dat vaak genegeerd, we hebben geen keuze en moeten er gewoon mee doorgaan.
Vaak blijkt je eerste idee later inderdaad fout, want schijn bedriegt, dat weten we allemaal. Maar dat is niet altijd het geval, ons gevoel zit er niet altijd naast. Het is dus aan te raden om je eerste gevoel niet te vergeten, maar het ergens in een hoekje van je hersenen te stoppen en er een klein beetje rekening mee te houden.

Zo had ik een slecht voorgevoel bij een meisje van mijn klas. Ze zocht toenadering en ik heb dat toegestaan, zij heeft mij veel persoonlijke dingen verteld. Ik bleef een goede vriendin, maar ik heb haar nooit echt iets persoonlijks over mij verteld in al die tijd. Mijn eerste gevoel werd maar niet fout bewezen, het punt waarop ik ongelijk kreeg, kwam maar niet, dus ik bleef voorzichtig en op afstand, hoewel het voor sommigen een beetje vreemd overkwam dat ik na al die tijd nog steeds niet zo close met haar was.
Nu blijkt dat mijn eerste gevoel helemaal gelijk had. Ze was inderdaad geen goed idee en ik ben nu heel tevreden dat ik voorzichtig geweest ben, want nu ze probeert het bloed van onder mijn nagels te krijgen, heeft ze helemaal geen persoonlijke informatie over mij. Ze kent me niet goed genoeg om te weten hoe ze me moet raken en ik ben daar nu heel dankbaar voor.
Het heeft misschien belachelijk lang geduurd en ik was misschien echt wel lichtjes paranoïde, maar ik ben wel opgelucht dat het toch ergens gegrond was. (Ander is dat, geloof ik, geestelijk niet zo gezond.)

Ik zeg niet dat we niet meer rationeel moeten nadenken, maar we mogen zeker ons gevoel niet wegcijferen. Onze emoties zijn zo belangrijk, dus moeten we ze, samen met ons gezond verstand, gebruiken in een mooie compromis die ons een goed gevoel geeft bij wat we doen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen