Ijskoude nostalgie

Jawel, ik ga een column schrijven over het weer. Het stoort me namelijk dat het nog niet gesneeuwd heeft. Zie, het enigste waar ik iedere winter weer naar uit kijk, op de feestdagen na, is sneeuw. Diepe vrieskou en sneeuw, daar houd ik nou van. Sommige zeggen dat het met mijn karakter gaat, maar voor mij gaat er niets boven een heerlijk dik pak sneeuw.Wat het precies is, weet ik niet, maar de nostalgie die sneeuw met zich mee brengt, is overweldigend.
Wanneer het lang genoeg en hard genoeg gevroren heeft, gaan we schaatsen op een plas in een natuurgebied in de buurt. Iedere keer weer die rechte weg naar het park, dat stukje door de diepgevroren natuur om vervolgens uit te komen bij een grote, open plas waar langs de kant kleine kampjes zijn opgeslagen door de mensen die rondjes schaatsen op de plas. In het midden wordt er wel eens ijshockey gespeeld, in de buitenkring rijden er soms mensen met een sneeuwschep of bezem om de baan vrij te houden en bekenden worden er sowieso gezien.
Laat me dan niet beginnen over de sneeuw! Wij hebben best wel een diepe tuin. Niet gigantisch diep, maar ook niet stadsklein. Als ik dan ’s morgens wakker word, ik loop naar onderen om me te gaan verzorgen en ik zie dan sneeuw liggen, word ik al helemaal blij. Wanneer ik dan op mijn zolderkamer de gordijnen open doe, zie ik een heel mooi landschap, bedekt door een maagdelijke laag sneeuw. Zo ver als ik kan kijken -en dat is ver- ligt sneeuw. Als ik het dan op een vrije dag is, ga ik sneeuw scheppen van het huis, naar de garage en bij oma op de stoep, die een paar huizen verderop woont. Wanneer dan mijn huisdieren aan de beurt zijn om verzorgd te worden, laat ik mijn konijntje buiten rondhuppelen. Geen zorgen, hij vindt het heerlijk om in de sneeuw te lopen en achteraf zorg ik er ook weer voor dat hij opwarmt. Zo fascinerend om te sporen van hem en de vogeltjes (en een eventuele verloren kat) te zien in de sneeuw!
De kou is gewoon iets wat er dan weer bij hoort. Wanneer het tot min tien graden ’s ochtends is en ik niet met de bus mag/kan, dan is het standaardritueel een manier uitvinden om me zo warm mogelijk in te pakken, maar de bijtende kou op de fiets blijft toch niet uit. Maar dat hoeft ook niet, want dat hoort er gewoon bij. Op een of andere manier voelt het juist lekker als je dan even onderweg bent. En het is ook nog eens een mooi beeld om de natuur in een diepbevroren toestand te zien. Wat kan natuur mooi zijn!
Het doet me dan ook pijn wanneer mensen zeggen dat ze de winter haten, want voor mij is de échte winter een en al paradijs en nostalgie. Ik heb deze winter nog geen een keer mijn handschoenen aangedaan op de fiets, echt koud is het toch niet geweest. Ach, wanneer wordt het nou eens winter.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen