Horen, zien en zwijgen

Sommige uitdrukkingen zeggen we vaker dan dat we ze daadwerkelijk uitvoeren. Dan heb ik het over uitdrukkingen zoals “horen, zien en zwijgen” en “spreken is zilver, zwijgen is goud”. Vaak krijg je wel eens iets te horen waarvan men verlangt dat je erover stil bent. Toch zie ik zo vaak nog mensen die de uitdrukking breken. En ik kan daar niet tegen. Ja, het gaat over roddelen. Ik vind het hypocriet dat sommigen iets horen van een vriend en dan achter die vriend zijn/haar rug het gaan doorvertellen. Ik zie dit redelijk vaak gebeuren, met de voetnoot dat het meestal wel bij dezelfde personen is dat ik het zie gebeuren. Ook al zie ik het gebeuren, dan hou ik het nog voor mezelf. En in deze column wil ik een beetje van mijn levenswijsheid delen met jullie.

Ik ben dus helemaal het tegenovergestelde van die mensen. Als iemand zijn hart uitstort bij mij als luisterend oor, dan ga ik het niet heel het land rond om het te verkondigen. Ik heb er ook al vaak opmerkingen over gekregen. Men vind het fijn dat ik die dingen voor mezelf hou en niet alles zomaar verder vertel. Ik vind dit best fijn om te horen, maar ik heb er soms ook mijn bedenkingen bij. Sinds het meer algemene kennis begint te worden in mijn studentenvereniging dat ik perfect een geheim kan bewaren, wordt ik vaker en vaker geraadpleegd om even iemand zijn verhaal aan te horen. Dat is geen probleem, maar mijn eerste bedenking begint al snel.

De eerste bedenking waar ik op stoot, heb ik zelf al enkele keren meegemaakt. Persoon A vertelt iets over persoon B omdat ze bijvoorbeeld een incident hebben gehad waarover ze niet hebben gepraat. Maar ook persoon B komt naar mij toe om over dat incident te praten. En ik zie opeens beide verhalen en maak de optelsom dat het een groot misverstand was. Hoe breng je dit aan? Zeg je doodleuk tegen persoon B dat persoon A er ook zo over denkt en vertel je eigenlijk het geheim door? Of zeg je net niets? Maar gaat dan je geweten zich niet schuldig voelen? In mijn gevallen weeg ik dan de verhalen af en kom ik zelf tot de keuze. Meestal probeer ik subtiel de personen terug op de rails te zetten met: “Wat als die persoon dat niet denkt?” “Weet je zeker dat die dat zo bedoeld?”, wat meestal uit in een zetje naar een goedmaakgesprek. Soms is het makkelijk en soms moeilijk. Dat hangt van situatie tot situatie af. Maar ik vertel dus niet het verhaal van de andere, maar tegelijkertijd verzwijg ik ook niets.

Een andere bedenking is waar het stopt. Moet ik oneindig lang geheimen en mogelijke roddels aanhoren en verzwijgen? Ben ik aan het roddelen als ik het vertel aan mijn eigen vertrouwenspersoon? Ik weet dat het onmogelijk is om alles altijd te verzwijgen. Op den duur zit je zo vol met die dingen dat je wel zou kunnen ontploffen, en dat willen we ook weer niet. Ik denk dat de enige manier is om oneindig mensen hun verhalen te kunnen aanhouden is door er zelf over te praten. Praten met de persoon zelf, maar ook met jouw eigen vertrouwenspersoon. Ik heb al vaker dingen verteld over mijn studentenvereniging tegen mijn vriend. Maar ik weet dat hij gaat zwijgen en het niet aan de grote klok gaat hangen. Maar ook hier ben ik selectief in. Ik vertel het alleen als het zelf op mijn maag ligt. En ik vertel het zeker niet als hij deel is van het verhaal of wanneer het voor hem goed zou uitkomen die informatie te hebben. Ik weet dat hij te vertrouwen is, maar toch wil ik het zekere voor het onzekere nemen. Dus selectief je eigen hart luchten, is de boodschap. Wat vertel je tegen de persoon die je in vertrouwen hebt genomen? Als ze erachter vragen, zou ik eerlijk zijn. Zeg dat je het enkel met je eigen vertrouwenspersoon zou delen en dat je die persoon en informatie zorgvuldig uitkiest. Ik heb het zelf nog niet meegemaakt, maar dit is wat ik zou doen. Eerlijkheid duurt het langst, weer zo’n uitdrukking.

Hopelijk kunnen jullie wat aanvangen met mijn advies.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen