Alleen in de stad
De stad is leeg. Er staan minder auto’s in de straten geparkeerd en alle fietsen zijn weg. In een straat waar normaal dronken leden van een lokale studentenvereniging staan te schreeuwen en waar je bijna letterlijk over de fietsen moet klimmen om bij je voordeur te komen, is dit een vreemd gevoel. Alle ramen aan de overkant van de straat zijn donker en ook in mijn studentenhuis ben ik de enige van alle acht bewoners die nog thuis is. Het lijkt wel of iedereen al weg is, terug naar huis voor Kerst of op weg naar de Alpen voor een week wintersport.
Ik vraag mij af waarom ik nog in de stad ben, zo heel alleen. Ik heb hier niets meer te doen en zit alleen maar eenzaam op mijn kamer. Mijn enige sociale contact vandaag was het gedag zeggen tegen de caissière in de supermarkt, die ook verlaten was. Ik word nerveus van het alleen zijn. Ik kan er niet meer mee omgaan. Dit komt misschien omdat ik tegenwoordig 24/7 mensen om mij heen heb.
Vroeger kon ik juist heel goed alleen zijn. Toen ik nog op de middelbare school zat, hield ik niet van mensen. Ik zat liever alleen in mijn kamer, veilig achter mijn computer op het internet verhalen te schrijven. Als ik buiten kwam, was ik bij mijn paard. Weer alleen, maar wel in gezelschap van mijn lieve, wollige vriend. Als ik iets met mensen deed, kon ik vaak niet genieten. Ik voelde me te verlegen om iets te zeggen, zelfs bij mijn eigen familie, en was liever thuis, terug achter mijn computer, terug bij mijn verhalen en mijn personages die het leven hadden dat ik wilde hebben.
Ik wilde namelijk wel een sociaal leven hebben, maar was er niet toe in staat. Ik kon er moeilijk vrienden maken en durfde in ieder geval niemand aan te spreken. Nu ik terugkijk, vind ik het een klein wonder dat ik überhaupt vrienden had in die tijd en dat daar later ook een vriendje bijkwam.
Nu ik uit die periode ben, heb ik het liefst zoveel mensen als mogelijk om mij heen. Dit lukt alleen nog niet zo goed. Ik ben nog steeds slecht in vrienden maken en nu ik en mijn oude vrienden uit elkaar aan het groeien zijn, heb ik het idee dat ik nog eenzamer ben dan op de middelbare school. Objectief gezien is dit niet waar. Op de middelbare school had ik oppervlakkige vriendschappen met mensen die stuk voor stuk geweldig zijn, maar met wie ik geen vrienden was geworden als we niet in hetzelfde groepje waren gedwongen (alle aparte mensen uit de klas). Ik heb nu mensen om mij heen die ervoor gekozen hebben om met mij om te gaan. Mijn lieve vriend die eigenlijk altijd om mij heen is en mensen die helaas ver weg wonen, maar die ik altijd zou kunnen bellen als er iets is.
Na deze terugblik ga ik mijn bus halen, mijn ouders zijn gewoon thuis en ik ga niet meer in mijn eentje zitten kniezen. Ik ga lekker naar huis. Niet meer alleen, maar met familie zoals het eigenlijk hoort in de dagen voor Kerst.
Aan alle users van Quizlet een prettige Kerst en een gelukkig Nieuwjaar gewenst! X
Reacties (2)
Mooi geschreven, ik ken dat gevoel ik was vroeger ook vaak alleen en nu heb ik het liefst allemaal mensen om me heen, maar soms wil ik me nog wel afzonderen, veel vrienden heb ik ook weer niet, maar ik heb wel een paar goede vrienden en k heb een lief vriendje, ik was ook liefst achter mijn laptop of gewoon met een boek.
1 decennium geledenVaak ben ik nu te bekennen bij me vriend of bij me aller beste vriendin
Jij ook een gelukkig nieuw jaar.
Mooi geschreven, fijn dat je nu lekker naar je ouders toegaat. Jij ook een fijne kerst, en een heel gelukkig en warm nieuwjaar!
1 decennium geleden