Over de vaste benoeming van leerkrachten

Note: Ik heb geen idee met wat voor systeem er in Nederland gewerkt wordt betreffende de vaste benoeming van een leerkracht. Daarom richt ik me in deze column ook aan de belgische wetgeving. Mocht dit systeem in Nederland hetzelfde zijn, dan nodig ik jullie graag uit om jullie frustraties eruit te gooien. In het geval jullie met een ander systeem werken, is dit een unieke gelegenheid om wat op te steken van de belgische wetgeving. Zie hier de lichte sarcastische ondertoon, want op dit vlak hebben we absoluut geen voorbeeldfunctie.

Volgens een vrij recent onderzoek van 2010 behoort,of in elk geval behoorde, het belgisch onderwijs tot de top van de wereld. Er was een 8ste plaats voor ons weggelegd, wat op wereldvlak meer dan behoorlijk goed is. Helaas is men, sinds die geweldige uitslag, zowat alles aan het onderwijs gaan veranderen. Of, beter gezegd; men is al het goede aan het veranderen, de mindere kanten blijven bestaan.
Persoonlijk vind ik het grootste defect aan ons onderwijssysteem de regeling betreffende de vaste benoeming van leerkrachten.
Een leerkracht moet namelijk maar aan weinig voorwaarden voldoen om deze benoeming te krijgen, in verhouding met alle voordelen die deze hem opleveren.
In praktijk komt het er ongeveer op neer, dat wanneer je als leerkracht twee jaar goed werk verricht op een school, je vast benoemd kan worden.
Wat krijg je voor deze 2 jaren ongeveer terug? Een leven lang werkzekerheid, een maandloon uitbetaald door de staat, én een goed pensioen.

Ik wil absoluut niet zeggen dat leerkrachten minder betaald moeten worden, in tegendeel. Ik ben eerder van mening dat leerkrachten die hun werk degelijk doen serieus onderbetaald worden. Let op mijn woordkeuze 'degene die hun werk degelijk doen', want daar wringt voor mij het schoentje.
Er zijn heel veel leerkrachten die de eerste jaren dat ze werken heel enthousiast aan de slag gaan, die mooie cursussen maken, die originele invalshoeken op hun leerstof werpen, die tijd en energie in hun lessen steken,.... maar wanneer je al 10 jaar of langer voor een klas staat, dan begint pas de grote uitdaging voor de meeste leerkrachten. Dat is dan ook het punt waar het vaak begint mis te lopen. Ik denk dat elke leerkracht wel op een punt in zijn/haar carrière komt, waarop hij denkt dat hij het nu wel allemaal gezien heeft, dat hij alles heeft gedaan wat hij kon doen, en dan verdwijnt langzaam de zin in het les geven. Dit geldt niet alleen voor leerkrachten; bijna alle werknemenden komen wel op een punt waar ze er gewoon even genoeg van hebben. Voor de ene al wat vroeger dan de andere, voor de andere al wat drastischer. De ene leerkracht vindt zijn moed terug, en zet toch door, de andere niet.
Het verschil is, dat het in veel andere jobs 'gemakkelijker' is om ofwel te switchen, ofwel om je toch te blijven inzetten. Er is namelijk geen verleidende factor die ''vaste benoeming' heet.

Het gevolg is dat je als leerling regelmatig opgescheept zit met gedemotiveerde tot zelfs slechte leerkrachten. Heel de school weet dat, in de gang worden er grapjes over hen gemaakt, maar er kan niets meer aan veranderd worden. Met andere woorden; onze jeugd, de toekomst van onze maatschappij, is zowat verplicht om les te krijgen van mensen die hen niets meer wìllen bijleren.
Je moet niet slim zijn om in te zien dat dit een systeem is dat nooit degelijk kan werken. Er zullen altijd leerkrachten zijn die teveel steekjes laten vallen om goed te zijn. Er zullen altijd leerlingen zijn die op een bepaald vakgebied op een te laag niveau worden onderwezen.
En van deze mensen hangt de toekomst van onze maatschappij dan af.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen