Toekomst

Het einde van de zomervakantie begint te naderen. Voor vele van jullie is het einde al voorbij en zitten jullie weer netjes aan de schoolbanken. Ik begin de 16e pas, maar ik heb het gevoel dat momenteel mijn vakantie al geëindigd is. Ik zit bij een studentenvereniging en wij hebben ons werkjaar al helemaal gestart. Comités zijn verdeeld en iedereen weet ongeveer wel wat hem te doen staat. Eén van de comités waar mijn functie in thuis hoort is het verwelkomen en rekruteren van eerstejaars. Ik ben daar al de hele zomer mee bezig en nu pas komt er schot in de zaak. Ik voel me soms aan het ‘werk’ zoals in ‘een baan hebben’ omdat ik zoveel mail voor mijn vereniging. Dat doet ergens wel gek omdat het me al doet denken aan mijn toekomst als personeelswerker (Human Resources).
Als je ouder wordt, sta je meer en meer stil bij de toekomst. Omdat ik redelijk ambitieus ben, gaat dat bij mij meestal over mijn toekomstige carrière als personeelswerker (of iets anders als ik nog iets bij ga studeren). Maar ik heb ergens ook de ambitie om ooit voorzitter te worden op mijn sportclub. Geloof me, deze club is zo fijn, dat je er niet weg wil! Misschien moet ik mijn ambitieuze carrière als personeelswerker opgeven en gaan voor mijn sport? Zo gaf ik gisteren initiatie aan een groep kinderen met een mentale handicap. Eentje daarvan dacht dat ik voor de club werkte als baan. Dat ik als job les gaf in het kajakken. En eigenlijk lijkt me dat zo’n slechte job nog niet! Haha! Maar puur naar de toekomst gekeken, kan ik ook veel betekenen als personeelswerker en ook dat doe ik enorm graag. Dus jah, we zien wel wat er ooit van komt.
En als carrière op werkvlak en sportvlak nog niet genoeg is, vraag ik mezelf wel eens af hoe het met mij gaat aflopen op vlak van liefde. Ga ik sterven als een oude vrouw met 40 katten of blijf ik misschien samen met mijn vriend? Ik zou wel eens heel graag in een glazen bol kijken om te zien of ik later ga trouwen en/of kinderen krijg. Momenteel zie ik het nut van trouwen niet in en kinderen vind ik leuk, maar kinderen van mezelf? Hmm. Achja, er zijn zoveel vragen op zoveel vlakken en de vragen blijven allemaal open tot het uiteindelijk zou gebeuren of wanneer ik sterf.
Maar eigenlijk is het niet goed om steeds te kijken of verlangen naar de toekomst. Dat is ook het gevaar bij teveel kijken en verlangen naar het verleden. Je kan er wel eens in vast blijven hangen en uit die gevangenis komen, is niet de simpelste opdracht. Dus ik houd het op af en toe eens afvragen hoe het zou zijn. Ik wil in het hier en nu leven. Ik wil op dit moment leven en plezier maken.
Maar een beetje dromen kan geen kwaad, toch?

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen