Trots zijn

Iedere zomer staan er enkele dingen standaard op mijn planning. Zo goed als allemaal draaien ze rond het thema kajak (mijn sport). Ik heb al een heleboel van die dingen achter de rug en zo ook het kajakkamp. Ik organiseer dit ondertussen al enkele jaren samen met 2 andere monitoren en op het kamp zelf krijgen we hulp van nog 2 monitoren. Dit jaar is heel verschillend. Dit jaar doen we het zonder onze jeugdverantwoordelijke. Zij is eind vorig jaar opgestapt als bestuurslid en als gewoon lid. Dus dit jaar moesten we een aantal dingen helemaal op onszelf regelen. Wat er dus op neer komt dat ik dat ging doen aangezien jongens bij die dingen niet stil staan. Ze wisten al net dat er iemand iedere dag brood bij de bakker moest gaan halen. Whaw.
Los van dat we nu zelf allemaal dingen moesten doen (en de financiële kant beheren), is er weinig verschil met vorig jaar. Vorig jaar hebben de 2 andere hoofdmonitoren en ik ons een beetje losgerukt van onze jeugdverantwoordelijke. We deden bijna ieder jaar ongeveer hetzelfde. Na 3 jaar is dat “afgezaagd” zoals ze dat bij ons zeggen. Dus wij hebben toen gezegd: “Het zou leuk zijn als jij voor de dingen zorgt zoals eten en materiaal en dat wij ons puur met de planning en de kampgasten bezig houden.” De jeugdverantwoordelijke vond dat een goede deal. Dat was ook een goede deal want alle kampgasten hebben genoten van een vernieuwde planning. We kregen enkel complimenten. Wij waren natuurlijk heel trots.
Maar nu dit jaar (zonder jeugdverantwoordelijke van het bestuur, want die is er geen) was het even zoeken. De twee andere hoofdmonitoren gingen ’s ochtends brood halen, ik zorgde dat onze kantine schoon was voor de kampgasten binnen konden en de andere 2 monitoren hielpen mij of begonnen met andere voorbereidingen. Uiteindelijk liep alles wel gesmeerd. In het begin was het een beetje zoeken naar wie wat zou doen en hoe we dat zouden moeten doen, maar het kwam allemaal goed.
Niet enkel tijdens het kamp hebben we extra moeite moeten doen maar ook voor het kamp zelf. Kleine en grote zaken zoals verzekeringen, vervoer vastleggen, een kampboekje/reclame en dergelijke moesten op voorhand geregeld zijn. Oké, dat heb ik voornamelijk weer gedaan omdat jongens het niet zo hebben met de details van organiseren en ik vind het niet erg zoiets te doen.
De conclusie van dit verhaal is dat het organisatietalent bij mij lag (hihi). We hebben grote gezamenlijke beslissingen gemaakt, maar ik heb de uitwerking waar gemaakt met alle details. Ik heb misschien iets meer gedaan van het saaie werk (wat de jongens niet erg vinden), maar ik vind dat niet erg. Waarom niet? Ook al ben ik sociaal aangelegd; de jongens kunnen spontaner/speelser omgaan met de kampgasten. Zij nemen dat een beetje van mij over. Dus ik ben blij. Maar er is één gevoel dat overstemd en dat is trots zijn. Ik ben trots op mijn team monitoren en hoe we elkaar aanvullen en ik ben enorm trots op dat we met ons geweldig team het kamp tot een mooi einde hebben gebracht!
Zijn jullie wel eens trots op jezelf?

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen