Te oud voor ponykamp?

Ik weet nog dat ik ergens vorig jaar tijdens een saaie natuurkunde les nogal willekeurig “ik heb zin in ponykamp” zuchtte. De jongen voor me draaide zich om met een dikke grijns op zijn gezicht. “Pony…kamp?” De dagen daarna kon niemand nog “ik heb zin in…” zeggen zonder dat iemand anders “PONYKAMP!” riep.
Okee, het klinkt misschien niet erg ‘cool’, maar echt waar, ik kan me geen zomer voorstellen zonder ponykamp (ik noem het tegenwoordig meestal ‘paardenkamp’, om mezelf de bespottende blikken te besparen). Een week lang doen wat je leuk vindt in gezelschap van fantastische mensen, wat wil je nog meer?

Ik ga al sinds mijn tiende elke zomer op kamp bij manege de Ripse Ruiters in Zuid-Holland. Het is een grote manege/boerderij, ideaal gelegen: halfuurtje van het Amsterdamse bos, kwartiertje van het strand van Noordwijk. Ik, mijn nichtje en twee vriendinnen zijn inmiddels bekenden geworden op de manege, ondanks dat geen van ons er zelf rijdt.
Je slaapt vijf nachten in partytenten in een grote loods, waar ook de picknicktafels staan waaraan gegeten wordt. Overdag is het er bloedheet en benauwd, ’s nachts koud en vochtig. Op het terrein staat een unit met drie werkende wc’s en twee niet altijd warme douches. Het eten wordt bereid door de leiding, wiens leeftijden ongeveer rond de twintig liggen. Er is eigenlijk net te weinig eten voor hongerige zestienjarigen, maar gelukkig is het dan ook niet smakelijk genoeg om nog een bord te willen. Ook al zijn er voor ons niet heel veel leeftijdsgenoten, ik vermaak me príma. Niet alleen is de leiding hartstikke gezellig, ook de tienjarige, hyperactieve meisjes wie constant aan je armen hangen en op je bed springen zijn best leuk. Overdag. ’s Nachts zijn ze bijzonder irritant.

Dit jaar was weer nét een beetje leuker dan vorig jaar. Het was, vooral de eerste paar dagen, wel ongekend warm, te warm om overdag paard te rijden. ’s Ochtends trof ik mijn pony al zwetend aan in de stal, na alleen een paar uur in de wei te hebben gestaan. Daarom hebben we ook veel wateractiviteiten gedaan, waaronder een een beetje uit de hand gelopen duik in het Amsterdamse bos (nieuwsgierig? Suzanne/Threnody heeft het met een cameraatje op haar cap kunnen vastleggen: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ny8nFEhBLC0 . Het meisje achter de witte pony dat op 0:14 voorbij stapt, ben ik). Natuurlijk heb ik me zoals gewoonlijk iedere dag volgestopt met roze koeken en blikjes Aquarius uit de automaten in de kantine, samen met bergen aan zelf meegebracht voedsel. Tja, je moet toch ergens je energie vandaan halen als je de hele dag actief bezig bent, laat gaat slapen en er om zeven uur ’s ochtends weer uit moet?
Als afsluiting van een fantastische week hebben we op zaterdagochtend in twee groepen een carrousel uitvoering gedaan, waarbij een groep van zestien ruiters twee aan twee een kür op muziek rijden. De leiding fluisterde toen ik afscheid van ze nam nog dat ze het heus niet erg zouden vinden als we op het inschrijfformulier volgend jaar zouden liegen dat we zestien zijn. Toen ik naar de auto liep regende het zeer toepasselijk, wat het alleen maar lastiger voor me maakte om mijn tranen in te houden. Ik nam nog een keer afscheid van ‘mijn’ pony Secret. “Tot volgend jaar,” fluisterde ik.

• 1
• 2
• 3
• 4

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen