Plastische chirurgie
Zittend onder de tsjechische zon, genietend van het mooie weer en bladerend door de nutteloze weetjes van de flair, dringen plots de beste ideeën tot je door. Dan begint het schrijversbloed in je aderen terug sneller te stromen en word je als in trance naar pen en papier gesleept, omdat weerstaan simpelweg onmogelijk is. Terwijl mijn vriendinnen druk discussiëren over allerhande crèmes, mooie jongens, en celebrities die hun beste tijd allang hebben gehad, kan ik het maar niet laten mezelf te treiteren met diepzinnige vragen over de grenzen van plastische chirurgie.
Moest men mij vroeger hebben gevraagd of ik plastische chirurgie oké vond, zou ik steevast 'nee' hebben geschud. Maar dat was vroeger, toen ik nog niets afwist van de harde maatschappij waar wij in leven en de gruwelijke dingen die hij met mensen kan doen. Officieel mag plastische chirurgie alleen worden uitgevoerd in noodgevallen, maar omdat niemand kan definiëren wat een noodgeval precies inhoudt worden de meeste operaties, noodzakelijk of niet, gewoon uitgevoerd.
Als ik streng zou willen zijn, zou ik zeggen dat enkel medisch noodzakelijke operaties en restaurerende operaties mogen worden uitgevoerd. Met dat laatste bedoel ik dat iemand die bijvoorbeeld door een ongeluk verminkt is geraakt wel het recht heeft om door middel van plastische chirurgie te herstellen wat te herstellen valt. Maar deze persoon mag dan ook echt niet meer laten doen dan zijn lichaam er weer zoals vroeger te laten uitzien. Niet mooier, niet dunner, niet dikker,... gewoon hetzelfde.
Ik besef ook wel dat het in praktijk moeilijk is om zo streng te zijn. Er zullen altijd wel mensen zijn met zo een specifiek, ernstig probleem dat je er geen nee tegen kan zeggen. En er zullen altijd twijfelgevallen zijn. Toch denk ik dat het beter is om in dit geval iets te streng, dan iets te laks te zijn.
Tegenwoordig is het normaal als 50-jarigen helemaal opgespoten met botox er bijlopen alsof ze net 25 zijn geworden. Het is normaal om je borsten te laten vergroten of te verkleinen als ze ook maar een klein beetje afwijken van de standaard. Iedereen wilt perfect zijn, niemand wilt uit de boot vallen. Maar wat is perfectie? Wat is normaal?
Het accent van onze maatschappij zou niet mogen liggen in standaardmaten of perfecte maten. Men zou er net zo wanhopig op moeten hameren om te zijn zoals de rest. Onze maatschappij zou meer moeten openstaan voor alternatieve mensen, voor vreemde mensen en ook voor lelijke mensen. Onze maatschappij zou zijn accenten moeten leggen in diversiteit en het durven uiten van je persoonlijkheid. Onze maatschappij zou anders zijn moeten bevorderen, in plaats van GAS-boetes uit te delen aan iedereen die niet perfect in de maat meeloopt.
Een goede maatschappij is een waarin niemand zich hoeft te schamen over hoe eruit ziet. Waarin iedereen wordt aanvaard zoals hij/zij is, en waar plaats is voor minderheden. In een goede maatschappij zou uiterlijke schoonheid niet het belangrijkste mogen zijn.
Reacties (8)
Je hebt helemaal gelijk, maar ik heb één dingetje wat ik wel begrijp maar waar ik het zelf niet helemaal mee eens bent. Mijn moeder staat zelf op het punt om een borstvergroting te laten doen en in deze maanden heb ik haar helemaal zien opbloeien van een onzekere vrouw naar een vrouw die vol in het leven staat en barst van het zelfvertrouwen. Kort gezegd: ze is nu al dolgelukkig. Van de botox en andere ingrepen om je 'mooier' te laten lijken ben ik het helemaal met je eens, maar ik vind dat er uitzonderingen op elke regel zijn. Mijn moeder heeft een rottige jeugd gehad en werd door haar eigen ouders afgekraakt als het om bijv uiterlijk of vaardigheden ging. Pas nu, op haar 45, voelt ze zich echt lekker in haar vel. En als ze daar 1 operatie voor nodig heeft dan gun ik die haar van harte.
1 decennium geledengeweldige column
Je hebt gelijk! Perfectie is niet via de buiten kant. Het is van de binnenkant.
1 decennium geledenIk deel je mening, de mensheid is zeker niet gemaakt om perfect te zijn.
1 decennium geledenMaar ondanks dat ik zelf daarvan overtuigd ben, heb ik een plastische ingreep ondergaan. Niet doordat ik verminkt was door een ongeluk of iets dergelijks, maar gewoon omdat het voor mij een heel belangrijke verandering was. Ik heb vorig jaar een borstverkleining ondergaan, ik ben een goeie meter 70 en ben gewoon slank gebouwd, terwijl ik een E cup had. Ik had constant last van mijn rug, die overigens aan het vergroeien was omdat ik voorovergebogen liep. Dus om nu echt volledig er tegen te zijn, nee. Voor mij heeft het echt mijn leven veranderd, ik kan terug lopen, springen, zwemmen,... Allemaal dingen die ik niet kon omdat ik gewoon teveel last had van het gewicht van mijn borsten.
Ondanks dat mensen mij nog steeds vreemd aankijken als ik zeg dat ik er tegen ben in vele gevallen, schaam ik me er absoluut niet voor dat ik het heb gedurfd de ingreep te ondergaan.....
helemaal gelijk!
1 decennium geledener worden voor zo veel kleine dingen al plastische chirurgie gebruikt. Het lijkt alsof de mensen er niet bij nadenken voor ze zo'n ingreep doen.
Hmmmn, over dit onderwerp is er al vele malen gediscussieerd geweest bij ons.
1 decennium geledenIn België is het zo dat als het medisch verantwoord is dus bij een ongeval of als er iets je geestelijk te hard kwelt, en het bewezen kan worden door een specialist, wordt deze bij bepaalde ziekenkassen terugbetaalt en dus vergoedt. Maar nogmaals; hangt af van eender welke dokter en psycholoog natuurlijk.
Dus daarmee de uitleg van plastische chirurgie...
De maatschappij en zijn ideaalbeeld is tegenover vroeger gewoon onrealistisch geworden. Dat ideale beeld van mensen nu in al die commercials en advertenties zijn allemaal computer bewerkt. Zelf Nivea (schoonheidsproducten) werken hun commercials bij om 'onvolmaaktheden' weg te werken.
Die onvolmaaktheden die weggewerkt worden zijn dikke onzin. Mensen gaan nog een slechter beeld over zichzelf krijgen als ze striemen of cellulitis hebben omdat dat niet hoort. Terwijl meerderheid van de bevolking dit dus wel degelijk heeft.
Het is gewoon allemaal een truc van de maatschappij om winst te maken. Ze denken niet meer aan de mensen hun welzijn, maar aan geld.
> Dankje voor je column, heb me geamuseerd met deze reactie te schrijven n.n