Koorts en alleen

Nog maar vijf uurtjes wachten en dan komt mijn lieve vriend eindelijk weer thuis. Eindelijk, na een hele week hem praktisch niet gezien te hebben. Waarschijnlijk vinden sommige onder jullie nu dat ik zeur, omdat jullie bijvoorbeeld jullie vriend of vriendin al maanden niet hebben gezien. Maar voor mij, iemand die zeven maanden eigenlijk amper zonder haar geliefde heeft geleefd, is een week een lange tijd.
Ik heb hem natuurlijk wel eens eerder een tijdje gemist, ook wel voor langer dan één miezerig weekje. Maar hij moest net vertrekken in een week waarin ik wel wat ondersteuning kon gebruiken.
Ondanks dat er niets uit mijn bloedtest kwam en ik alle stressvolle gebeurtenissen achter me heb gelaten, ben ik nog steeds ziek. Woensdagochtend werd ik wakker met een hevige koorts en heb ik mij wonder boven wonder toch nog door mijn verplichte college geslagen. Daarna stortte ik in. Ik was te ziek om nog voor mijzelf te zorgen en belde in lichte paniek mijn ouders. (Die zo lief waren mij wel meteen op te halen). Bij mijn ouders hebben heerlijk ziek kunnen zijn en weer kunnen opladen. De slapende ik heeft mijn vriend ook niet echt gemist. Alles wat ik wilde afgelopen week was een stapel dekens en een lekker kopje thee.
Vandaag is alleen het probleem. Ik voel me redelijk oké en ben weer thuis. Helemaal alleen en met niemand die zegt: ‘Ik weet dat je ziek bent, maar is het niet weer eens tijd om wat te eten?’ Het gevolg is dat ik er rond een uur of zes achterkwam dat ik vandaag alleen nog maar ontbeten had. Daarnaast kan ik niet meer alleen zijn. Ik voel me triest, sneu en erg afhankelijk.
Ik hoop nu alleen maar dat mijn gemis en ziekte niet aan elkaar gelinkt zijn. Ik hoop dat mijn vriend niet mis omdat ik ziek ben.
Waarschijnlijk niet. Momenteel wil ik alleen maar knuffelen en hem weer zien. Mijn koorts kan me gestolen worden. Ik doe waarschijnlijk te veel om snel en goed te kunnen genezen (ik zweet me te pletter met alleen een hemdje aan en het raam open en ben benieuwd hoe koud ik me zo ga voelen in vier dekens en een paar truien), maar ik ben straks wel weer gelukkig. Niet meer sneu, niet meer afhankelijk en überhaupt niet meer triest. Morgen, als hij er weer is, ben ik alleen nog ziek en niet meer alleen.
Ik ben op het verkeerde moment ziek geworden en heb mijn relatie een beetje met mijn koorts verwikkeld. Gelukkig zijn ze waarschijnlijk gescheiden.
Nu alleen nog een manier vinden om aan mijn vriend uit te leggen dat ik toch, ondanks mijn koorts, per se met mijn moeder de stad in moest en ik dus daarom waarschijnlijk nog niet beter ben…

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen