Wij doen er niet toe.

Als leerlinge van het Sint-Maartenscollege en columnist voelde ik mij toch wel op een of andere manier verplicht om (ook) een column te schrijven over de situatie bij ons op school. Een paar weken geleden is er bij ons op school een actie geweest tegen het ‘ontslag’ van twintig medewerkers van de school. In tegenstelling tot wat velen dachten, was dit voor ons niet een poging om vrij te krijgen. Dit was voor ons een steunbetuiging voor diegenen die overtallig zijn verklaard.
Wat was er precies aan de hand? Een aantal medewerkers van de school zijn overtallig verklaard op onze school. Wat zoveel betekent dat er voor hen geen plaats meer is op onze school, maar wellicht wel op een andere school van het LVO (Limburgs voortgezet onderwijs). Als er voor hen daar geen plaats is, betekent dit dat hun contract hierna ook niet meer verlengd wordt en dat zij alsnog op straat gezet worden. Voor de medewerkers met een tijdelijk contract betekent het dat hun contract sowieso niet meer verlengd wordt.
Vanwaar de ophef? Hoe wij deze situatie hebben mee gemaakt op onze school is dat er op dinsdag tijdens het uur na de grote pauze geen enkele docent kwam opdagen voor de lessen. Op dat moment gingen er al geruchten de ronde dat er docenten op staande voet ontslagen werden. Toen na een tijd niemand kwam, zijn de leerlingen voor een groot deel voor de docentenkamer gaan staan, waar sommige docenten inderdaad te horen hadden gekregen dat zij overtallig waren/zijn. (En gelukkig niet op staande voet ontslagen, maar wel net zo’n vreselijk nieuws.) De docenten reageerden heftig, geëmotioneerd en vol onbegrip op het besluit van de directie. Niet alleen kwam het voor sommigen als een schok aan (anderen hadden al een vermoeden) maar ook de manier waarop dit naar de docenten toe gecommuniceerd is, was niet humaan, volgens de docenten. Die avond is er door een aantal leerlingen een staking georganiseerd die vervolgens door het LAKS omgezet is in een actie.

Ik ben van mening dat wat er nu in het Maastrichtse onderwijs gebeurt niet meer door de beugel kan. Ze zijn al bezig met het plannen en in werking zetten van een fusie tussen drie middelbare scholen in Maastricht, waarbij er waarschijnlijk één locatie per laag komt. Laten we het even samenvatten: dat zijn alle scholen, behalve de vrije school, waar een beperking op zit wat betreft leerlingenaantal. Vanuit de naburige gemeente kan ik alleen nog maar naar één school in België die niet aansluit bij mij, naar ‘de middelbare school’ in Maastricht, die binnenkort nog maar één school is of ik moet naar een gemeente verder weg, waarbij ik meer dan een uur zou moeten reizen. Het feit dat dan de keuzevrijheid wordt weggenomen van mensen die ongunstig wonen, vind ik nog het ergste. Maar dat door deze fusie leerkrachten hun baan gaan verliezen, goede collega’s uit elkaar worden gehaald en er geen afwisseling is, vind ik net zo erg. Ik heb nu vriendinnen op de HAVO. Als er nu een school voor VWO komt, zal ik hen nooit meer zien of hen nooit ontmoet hebben.
Alle voordelen die de LVO hieraan denkt te hebben, kunnen prima weerlegd worden met goede argumenten. Maar de LVO trekt zich hier niets van aan, zo bleek uit een debat laatst, waarbij ze alles tot het laatste moment ontkenden. De LVO trekt zich niets aan van de ‘gewone’ mens en gaat gewoon verder met het ontwerpen van onmogelijke plannen vanuit hun kantoortje. Zolang hun eigen bankrekening zich maar blijft vullen.
In feite hebben wij, de mensen waar het om draait, niets te zeggen. Wij moeten maar gehoorzaam wachten en over ons heen laten komen wat er gaat gebeuren. Weerstand heeft geen enkel nut. Wij zijn maar wat namen op een papiertje, poppen in een poppentheater, pionnen op een speelbord. Wij, de hoofdpersonen, doen er niet toe..

• 1
• 2

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen