Opgroei issues
Als eerste, sorry dat ik zo lang niet geschreven heb. School is druk, vraagt enorm veel van me, maar ik wilde nog een column doen voordat mijn SE week van start zou gaan.
Inmiddels ben ik 16 jaar oud en zit in de bloei van mij leven. Geweldig. Hoor je het sarcasme? Op de een of andere manier lijkt alles moeilijker, ieder jaar weer. Ik ben opgevoed door mijn ouders, die er altijd voor me zijn. Ze steunen me door dik en dun en ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten, ik hou echt van ze, en heb een enorm goede band met ze opgebouwd de afgelopen 16 jaar. Ze zijn wel redelijk streng, niet dat ik niets mag, maar ik word in het ritme gehouden, ze blijven me altijd scherp houden, zowel met school als met andere dingen, denk aan bedtijden, en het niet drinken van alcohol (en door de principes die ik van huis uit heb meegekregen is dit ook nog niet nodig. Voor mij voorlopig nog geen alcohol, maar dat geheel terzijde). En als ik dingen verkloot en er écht een potje van maak kan ik af en toe een preek verwachten. En preken zijn... Pijnlijk.
Het voelt alsof ik iedereen in mijn omgeving teleurstel, en ik háát het om mensen teleur te stellen, waardoor ik nog meer op mijn tenen ga lopen en juist meer fouten zal maken. Je komt in een cyclus die je doorbreekt, je komt weer een beetje bij en het gezeik begint weer van voor af aan. Fouten maken, iedere keer opnieuw. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, guess what? Die regel geldt dus mooi niet voor mij. Ik krijg het voor elkaar fouten te herhalen, en er volgt weer een gesprek waar altijd hetzelfde uitrolt: Ik moet bij mezelf nagaan waar het écht aan ligt en harder voor mezelf zijn. Ik zwak dingen af om ze minder pijnlijk te maken. Het stomme is dat je wéét dat je ouders gelijk hebben, of in ieder geval dat er een kern van waarheid inzit. Het stomme is ook,, dat als er maar een klein deel níét waar is en een groot deel wel, dat er niet altijd wordt geloofd in wat jij zegt wat niet waar is. Het is zo klote als je de waarheid verteld, maar door alle andere dingen dit niet meer geloofd wordt.
Opgroeien is gewoon niet makkelijk. Fouten maken is menselijk. Ik moet nu pas echt gaan plannen, ik heb een baantje (eindelijk) en doe vwo en hockey ook nog eens twee keer in de week. Als je twee weken werkt, lukt het gewoon nog niet alles in een keer goed te doen, waarbij mijn perfectionisme ook niet meehelpt. Ik weet gewoon hoe moeilijk het is om iemand op te voeden en ik bewonder mijn ouders ook echt, maar af en toe zou ik echt willen dat alles iets makkelijker werd. Welkom in de grotemensenwereld...
Reacties (1)
I feel ya.
1 decennium geledenik wil gewoon terug in de tijd
maaar helaas kan dit niet