De kunst van het spieken.
Wanneer ben je een slecht persoon? Wat is iets slechts? Heiligt het doel de middelen?
Het zijn soms eeuwenoude vragen waar vaak filosofen het antwoord op zochten, vragen die mensen nog steeds bezig houden en die ik en mijn klasgenootjes in ons keuzevak filosofie vaak krijgen van medeleerlingen.
Zo vroeg een meisje dat net van haar test Spaans kwam aan een medestudent: Heb ik iets slechts gedaan als ik net afgekeken heb? I heb namelijk de pagina's in mijn iPod gebruikt... Zij werd afgeleid en liep naar iemand anders toe, omdat de les voorbij was en de groep langzaam uit elkaar viel is niemand er nog verder op in gegaan, maar ik heb er eens lang over nagedacht. Ik ben tot een eigen antwoord gekomen, maar natuurlijk is dit een filosofische questie, dus is er geen juist of fout antwoord, het is mijn menig en jullie zullen vast wel je eigen idee hierover hebben.
Ik heb geen subtiele klas, toch niet tegenover hun medeleerlingen, iedereen weet na de test altijd te vertellen wie foto's van hun cursussen op zijn gsm had staan, wiens armen volgeschreven zijn met nuttige informatie... Natuurlijk is er een ongesproken code die zegt dat je erover zwijgt, behalve tegen degenen die het ook wel gezien hebben.
Allereerst hangt het af van de situatie waardoor je niet netjes hebt kunnen leren of je leerstof niet in je arme hoofdje hebt kunnen opslaan. Er zijn eerlijkere excuses om de boeken niet te hebben opgeslagen dan sommige zwakke smoesjes die eigenlijk neerkomen op 'ik had geen zin'. In de meer ernstige gevallen zijn er dan wel betere oplossingen dan afkijken, zoals een eerlijk gesprek met de leerkracht, in dit geval vind ik dus dat je net iets meer moeite mag doen om het uit te leggen. Wanneer je geen zin had om te leren is het in vergelijking met je hard werkende klasgenoten absoluut niet eerlijk dat jij maar eens gaat valsspelen.
Wanneer je wel je boeken opengeslaan hebt en uren voor je bureau gezeten hebt, maar de leerstof maar niet in je hoofd wou dringen, zit het net even anders. Ik heb meer respect voor iemand die toch ten minste de moeite gedaan heeft, hoewel het geen effect had, niet meteen opgaf. In dit geval vind ik dat je beter probeert, ondervind wat je er nu echt van kon, dan een briefje met de antwoorden te maken, maar ik kan er wel meer inkomen.
Ik vind mensen die spieken niet slecht, eerder een beetje zielig dat ze zichzelf niet goed genoeg achten om punten te scoren. Ik vind het echter wel verschrikkelijk oneerlijk tegenover degenen die echt hun best gedaan hebben. Er zijn vele ergere dingen dan spieken, het is geen mooi gebaar, geen goede actie, maar uiteindelijk schaad je alleen jezelf.
Ikzelf kijk nooit af, ik ben niet alleen lang niet subtiel genoeg, ik faal nog liever dan iedereen te bedriegen, inclusief mezelf, maar dat is natuurlijk mijn eigen keuze. Spieken jullie soms en voel je je dan schuldig?
Reacties (12)
Ik heb nog nooit gespiekt. Soms kom ik wel eens in de verleiding, maar ik heb tot nog toe geen manier kunnen vinden om het voor mezelf goed te praten. Ik heb het wel geprobeerd, hoor, tijdens allerlei discussies met mezelf, maar zonder resultaat. En tot ik een manier vind om het te rechtvaardigen, kan ik niet spieken.
1 decennium geledenIk spiek ook wel eens, maar ik voel me er dan niet echt schuldig over. Ik bedoel, die docenten letten zelf niet goed op en als ik dan net dat antwoord nodig heb voor een voldoende vind ik het niet erg. Het is meestal bij mijn buurman/buurvrouw en die kijkt dan soms ook antwoorden bij mij af. Ik voel me dan niet schuldig omdat het teamwork was. Ik ben juist blij dat ik dan niet gesnapt ben en dat ik andere heb kunnen helpen.
1 decennium geledenIk spiek ook wel is, en dan meestal bij Duits. Ik kan het vak heel moeilijk leren, en ik krijg het gewoon niet in m'n hoofd. Ik schrijf dan een paar woordjes bijv. in de binnenkant van m'n hand. De docent die ziet het niet, en als ik een voldoende heb, dus bijv. al een 6, vind ik het al goed. En ik heb er eigenlijk ook nooit spijt van als ik spiek.
1 decennium geledenIk heb ooit, aan het eind van de derde tijdens mijn laatste toets natuurkunde de hele toets gespiekt. Ik snapte er de ballen niet van, de leraar had de stof niet met ons behandeld en als je om uitleg vroeg kreeg je een verhaal over een rugzakje met boterhammetjes die je kon vergelijken met de stroomkring, of hoe het ook heet. Ik had toen al besloten dat ik niet voor die toets zou leren, ik dacht dat ik met de stof doorlezen al een eind zou komen. Ik stond een 7,3 en had nog nooit een onvoldoende gehaald voor natuurkunde. Mijn pakketkeuze stond al vast: economie en maatschappij. Ik had niets te verliezen als ik een onvoldoende haalde; het zou toch mijn aller aller allerlaatste toets natuurkunde zijn en ik stond hoog genoeg, zelfs met een één stond ik nog een zeven afgerond. Maar mijn trots om een redelijk cijfer te halen won het van mijn eerlijkheid toen ik achteraan in de klas zat, verscholen achter al die ruggen. Achteraf gezien vind ik het altijd een leuk verhaal om te vertellen, maar écht trots dat ben ik niet. In de bovenbouw stamp ik netjes alle lesstof in mijn hoofd, en als ik een onvoldoende haal na goed leren is dat genoeg motivatie om de volgende keer nóg harder te leren. Nee, opgeven is niets voor mij. Als mensen willen afkijken, prima, zolang het maar niet van mijn blaadje is, ze komen er wel achter op het landelijk eindexamen.
1 decennium geledenJa soms,bijv. Met Duits een paar woorden die ik niet kon onthouden,of moeilijke stad/dorp namen met aardrijkskunde,als ik de naam hoor weet ik meteen waar het ligt. Dan lijkt het eigenlijk wel alsof ik heel hard geleerd heb,maar dat doe ik eig. Echt alleen met duits,derest heb ik het geluk dat ik dingen snel onthoud,ook uit de les. Ik doe het nooit heel groot,altijd maar een paar woordjes,met duits gebruik ik het eigenlijk nooit,maar toch voelt het beter als ik het wel doe,en of ik me schuldig voel? Eigenlijk helemaal niet. Ik onthoud het zelfs niet of ik heb gespiekt of iets,ik ben blij als ik er van af ben.
1 decennium geleden