Dierenliefde.
'Een keutelparadijs,' zo noemde mijn zusje het toen ze ontdekte dat als ze op het buikje van de cavia drukte, er iets van achter uit kwam. Ze had zich maar bij de cavia gevoegd, nadat het konijn geen verstoppertje met haar wilde spelen. Nee, mijn zusje is niet zo jong als ze hieruit mag blijken. Mijn huisdieren overigens ook niet, maar het is gewoon geweldig om te zien hoe mensen veranderen door huisdieren. Mijn zusje is al flink wat jaren allergisch voor veel dingen -ik heb geen idee wat allemaal-. Mijn konijn had een broertje, wat vroeger van mijn zusje was geweest. Hij is nu al circa twee jaar dood, en daarvoor stond hij ook al een aantal jaren onder mijn toezicht. Ik weet nog hoe wij met ons tweeën de hokken gingen schoonmaken van de konijnen. Zoiets vergeet je nooit meer, maar helaas moest ik het na een tijdje alleen doen en toch doe ik het niet zonder tegenzin. In het begin waren de beestjes alleen maar leuk om te aaien en mee te knuffelen, maar na verloop van tijd merk je dat je op een of andere manier met hen kun communiceren. Met Snuffie (het konijn wat nu nog leeft, wat oorspronkelijk ook mijn konijn is) wat meer dan met Grijsje (het konijn dat van mijn zusje was), maar iedere keer als je je vinger door de tralies naar binnen stak, kwamen ze even snuffelen en wreven hun geur eroverheen. Ik heb het knuffelen gedoopt, maar het is een gebaar dat de beestjes ook om jou geven. Ik kan Snuffie loslaten achter in de tuin, sterker nog, dat doe ik ook en ik weet zeker dat hij nooit zou weglopen. Dat is juist het mooie aan de dieren.
Misschien kennen jullie het liedje 'Flappie' van Youp van het Hek wel. "Het was eerste kerstdag 1961, ik weet het nog zo goed." Iedere keer als ik dat liedje hoor, krijg ik een brok in mijn keel. In dit liedje beschrijft Youp van het Hek heel mooi hoe hij van het beestje hield en hoe hartverscheurend hij het vond om tijdens het kerstdiner zíjn Flappie op de tafel te zien liggen. Dan denk ik terug aan mijn eigen beestjes die niet zijn geslacht tijdens Kerst, maar wel een natuurlijke dood gestorven zijn en dan maakt het me altijd toch wel verdrietig. Vooral om te denken dat ik nog een cavia en een konijn heb rondlopen die ooit eraan moeten geloven. Mijn konijn en ik zijn al 8,5 jaar ‘bij elkaar’. In zo’n relatief lange tijd bouw je toch een goede relatie op met elkaar en ik zou echt helemaal niet willen dat hij dood gaat.
Het is toch wonderbaarlijk hoe wij een relatie kunnen opbouwen met dieren. Anders dan met je vriend, je ouders, je opa en oma, maar toch niet minder sterk. Het is bijna fascinerend eigenlijk en ik durf te wedden dat de mensen die een huisdier hebben het met mij eens zijn; een dier kan je leven zoveel luchtiger maken. Ik zou niet zonder kunnen.
Hoe denken jullie hierover?
Reacties (8)
mijn ratje sleurt me door elke dip heen en loopt noooit bij me weg
1 decennium geledeninsgelijk!
1 decennium geledenEnkele jaren geleden is mijn hond gestorven, hij was al bij me sinds mijn geboorte. ik noemde hem ook wel eens 'mijn grote broer'. Het verdriet dat je hebt als je huisdier sterft is niet te beschrijven.Ondertussen hebben we wel een andere hond, maar de gedachte alleen al dat ik hem ook ooit ga kwijt raken is hard. Ik heb het al eens meegemaakt en zal het nog eens moeten doorstaan. Soms denk ik na en kom tot de conclusie dat het allemaal oneerlijk is. Dan denk ik: Waarom leven honden, katten, vissen... niet even lang als de mensen? Ze zijn toch niet minder waard dan ons?
1 decennium geledenR.I.P. alle gestorven huisdieren
Ik had twee katten die mijn ouders al sinds hun studie hadden. Eentje is twee of drie jaar geleden overleden, op 18 jarige leeftijd. Ze had iets aan haar nieren, en we hebben haar laten inslapen. Ik heb nog nooit zo hard gehuild. Haar zus is deze zomervakantie overleden. Heel rustig, in haar slaap. Het was heel triest. Ik kende die katten al mijn hele leven en er is nog steeds een soort leegte in me die nooit weg zal gaan. Ik zal ze ook nooit vergeten. Gelukkig heb ik nu twee andere katten die nog heel jong zijn en hopelijk nog hun hele leven voor zich hebben, en die vullen de leegte heel goed op. Ze zitten altijd naast me in de vensterbank als ik mijn huiswerk maak en komen altijd als ik ze roep. Een leven zonder katten kan ik me gewoon niet voorstellen.
1 decennium geledenIk heb een hond, en zonder hem zou ik gewoon kapot gaan. Ik heb ook een vogel, en zonder hem zou ik elke ochtend depressief wakker worden. En voor alle dieren, ben ik veganist. Dat wil zeggen dat ik geen dierlijke producten eet. Waarom ga ik hier niet uitleggen, ik ben er namelijk om gepest. Maar dieren hebben een grotere rol in ons leven dan we eigenlijk beseffen...
1 decennium geleden